निशिगंध ६

आजचा सगळा दिवस कसा स्वप्नवत होता. हे सगळं इतक्या लवकर आणि असं होईल असं कधीच वाटलं नव्हतं. तसा मुलींच्या आणि खरंतर प्रेमाच्या बाबतित मी थोडासा अपेशीच होतो. त्यामुळे असेल कदाचित मी कधी त्या फंदात पडलो नव्हतो. पण आज वाटलं, वेल! प्यार इज पॉसिबल, है ना?..कधी नव्हे ते रात्री लवकर झोप लागली, मीरेची स्वप्ने मला जागं राहु देतच नव्हती! 

रवीवार असल्याने मला लवकर उठवायच्या भानगडीत कोण पडत नाही. ११ वाजता जाग आली ती रियाच्या कॉलने. दोन तीन टेक्स्ट ही डिस्प्ले होत होते. ते मीराशिवाय कुणाचेच नसणार याची खात्री होती. " हे रिया, गुड मॉर्निंग!" .... 

" इट्स संडे, स्टील इन बेड, डोन्ट वेक मी अप"... 

" हो, आम्ही येतोय. सहा साडे सहा वाजेपर्यंत पोहचु..." 

" ओय, एक गुड न्युझ आहे, शी सेड येस टु मी! "

.. 

"या, अ‍ॅम सो हॅप्पी!" ... 

" थँक्स, ओके. आम्ही येतो संध्याकाळी. बाय, टेक केअर!" 

मीराच्या गुड मॉर्निंग टेक्स्टना रिप्लाय देउन मी पुन्हा बेडमध्ये शिरलो आणि पुन्हा मीरेच्या स्वप्नात झोकुन दिले. पण आता एक वेगळीच चिंता मला जाणवायला लागली आणि ती म्हणजे रियाची. मागचे काही दिवस आमचं विशेष काही बोलणं झालं नव्हतं. बघु संध्याकाळी भेटल्यावर बोलु असा विचार करुन मी बेडमधुन उठलो. डोळे चोळत हॉलमध्ये प्रवएश केला तर समोर मीरा! 

मी गडबडलो! आयला एकतर बॉक्सरवर फिरत होतो! तिला बघुन घरातले सगळेच गडबडले! ती संध्याकाळी येणार होती आणि अचानक बया टपकली. ममाने तिला दारातच थांबवलं. मी तिला बघत उभा! भानावर आलो तेव्हा बेडरुममध्ये पळालो आणि ट्रॅक शोधु लागलो! काय खतरनाक पोरगी आहे! कॉल पण नाही केला. आयला ही ट्रॅकपण का सापडत नाहीए आता!! घरात यायच्या अगोदर ममीने तिला ओवाळलं आणि तिची दृष्ट काढली आणि तिला घरात आणलं. आज पहिल्यांदाच ती घरात येत होती.

" अगं तु संध्याकाळी येणार होतीस ना?" 

" तुला काही प्रॉब्लेम आहे का मी लवकर आले तर?" ती चिडवत बोलली. 

" आणि मी तुला भेटायला नाही आले काही, आई/पपाना भेटायला आले.आणि साडे बारा वाजले तरी तु झोपतोस, आळशी कुठला! चालणार नाही हं हे!" ती बडबड करत सुटली होती आणि सगळेजण तिच्याकडे बघत होते. वैशु खुणेने "असंच पाहिजे तुला" म्हणुन मला वेडावुन दाखवत होती. 

" अरे, तु अजुन इथेच उभा! जा ना अंघोळ करुन ये!" 

"अं?? अम्म ? हो! आलोच मी!" असं बोलुन मी बाथरुममध्ये पळालो. फ्रेश होउन आलो. किचनमध्ये ती, ममा आणि वैशु यांची काही तरी खुसरफुसर सुरु होती.पपा मला बघुन गालातल्या गालत हसत होते. विअर्ड!! 

" ममा. कॉफी??" मी आवाज दिला.. 

काहि वेळाने मीरा कॉफी घेउन आली. तिला तसं बघुन मला असं वाटत होतं की खरंच माझं लग्न झालंय! आणि ती सकाळी सकाळी माझ्यासाठी गरम गरम कॉफी घेउन येतेय. इतक्यात बाजुचा रम्या आला आणि ओरडु लागला," अरे, चल लवकर आयला पक्याच्या टीमबरोबर ५०० रु. मॅच घेतलिय. सगळे जमले. चल चल! बॅट कुठे आहे? आयला आज पक्याचा टीमला हरवायच्चं आहे." बोलता बोलता मीराला बघुन थांबला! आणि त्याचा आवाज खाली आला. मीरा आतमध्ये गेली आणि हा साला मला खुणावु लागला. त्याला खुणेनेच मी बोललो तु जा मी येतो. तो बॅट घेउन गेला आणि जाता जाता ओरडला, " विकेट पडली रे !!" 

नंतर काहि वेळाने साले एक एक करुन यायचे आणि खेळायला चल म्हणुन बोलायचे आणि जाताना, " विकेट पडली रे!" म्हणुन ओरडुन जायचे! मी हे सगळं एंजॉय करत होतो. तिकडे मीरा लाजेने चुर झाली होती आणि किचनमधुन बाहेरही पडत नव्हती. दुपारचं जेवण झाल्यावर थोडावेळ विश्रांती घेतल्यावर संध्याकाळी आम्ही रियाकडे जायला निघालो. मीर तयारी करुन बाहेर आली तेव्हा तिने ममाची साडी नेसली होती. खुप सुंदर दिसत होती. मी तिला पाहत गॅलरीत उभा. आम्ही दोघेही घराबाहेर पडलो. सार्‍यांच्या नजरा झेलत झेलत कशीबशी टॅक्सी पकडुन आम्ही वाशीला जायला निघालो.हुश्श्श!! आता थोडं हायसं वाटलं. मीरा रियाबद्दल बरचं काही विचारत होती आणि मी तिच्या प्रश्नांना उत्तरे देत होतो. वाशीला उतरल्यावर एक बुके आणि एक रेड वाईनची बॉटल घेउन आम्ही रियाच्या घरी पोचलो तेव्हा ७ वाजले होते. हसतमुखाने रियाने आम्हा दोघांचे स्वागत केले. समीरही उठुन आला. मी मीराची ओळख करुन दिली. आणि दोघांनाही विश केलं. रिया आणि मीरा किचन मध्ये गेल्या. मी आणि समीर दोघेही हॉलमध्ये बसुन गप्पा मारु लागलो. 

" व्हॉट वुड यु लाईक?"

समीरच्या या प्रश्नावर मी उत्तरलो," वेल, व्हॉट यु हॅव?" 

" स्कॉच?" 

" या, विल डु!!" 

" ग्रेट!" समीर. 

आम्ही दोघेही ग्लास घेउन बाल्कनित आलो. रियाने माझ्याशिवाय कुणालाही इन्व्हाईट केलं नव्हतं. " सो, हाव इज गोईन ऑन?" 

" वेल, व्हॉट कुड आय से? यु कॅन सी द कंडीशन ऑफ मार्केट! इट्स पथेटिक! अँड ऑल वर्क प्रेशर.!!! " " ड्युड, रिलॅक्स! मी तुला तुझ्या आयुष्याबद्दल, लाईफबद्दल विचारतोय. इट्स युवर वेडींग अ‍ॅनिवर्सरी यार! अ‍ॅन्ड यु आर गिव्हींग मी द शीट ऑफ बिझनेस! कम आउट ऑफ दॅट शीट मॅन! एन्जॉय अ ब्युटीफुल इव्ह." मी त्याला अडवत बोललो. 

तो हसला! " सॉरी यार! या कामाने नुसतं हैराण केलयं!" 

" तरी बरं अजुन तुला मुलं नाहीत, आताच एवढा हैराण झालायस उद्या त्यांची जबाबदारी कशी सांभाळणार?" माझ्या अश्या डायरेक्ट प्रश्नाने तो थोडा बावरला. पण काही बोलला नाही. विषय टाळत बोलला, " सो तु कधी लग्न करतोयस? वन थिंग आय शुड से, मीरा इज डॅम्न ब्युटीफुल! शी इज वेरी नाईस! लकी यु! " 

"थँक्स! सो डु यु टु!" माझ्या प्रत्येक प्रत्युत्तरावर तो थोडासा बावरायचा! पण नेहमी विषय टाळायचा! त्याचं ग्लास रिकामी बघुन मी बोललो,' वन मोअर?" 

" या!" 

" वेट आय्'ल गेट इट!' असं बोलुन मी हॉलमध्ये आलो. माझ्या हातात ग्लास बघुन मीरा माझ्याकडे डोळे वटारुन बघु लागली, मी हळुच सॉरी बोललो तर हसायला लगली, " किती घाबरतो रे? कसं होणार तुझं?" असं काहीसं खुणेने बोलली! मी तसाच किचनमध्ये गेलो. " क्या खिचडी पक रही है?" 

" कुछ नहीं वो हमारा सिक्रेट है! जब थाली में पडेगा तब देख लेना, सही ना रिया?" 

" हो! एकदम सही! " रिया माझ्याकडे बघुन हसु लागली! " तुला अगदी साझेशी मुलगी मिळालीए! "  "चालु द्या तुमचं" बोलत मी परत बाल्कनीत आलो. समीरला ग्लास दिला आणि पुन्हा बोलायला सुरुवात! " मस्त आहे रे घर तुमचं! आवडलं मला!" 

" थँक्स! ४५ लॅक्स!" त्याने लगेच किंम्मतही सांगितली! 

" एवढं मोठं घर! आणि तुम्ही दोघेच! खायला नाही येत घर तुम्हाला?" माझ्या य प्रश्नाने तो परत चलबिचल झाला. 

" तुला काय बोलायचयं स्पष्ट का नाही बोलत?" तो थोडासा खवळला. मी स्व:ताला आवरलं आणि विचार केला याला परत कधी तरी गाठु आज नको. 

" अरे, छोड ना, आय नीड युवर हेल्प, मला एक गाडी घ्यायची आहे.जरा हेल्प कर ना!" 

" कोणती गाडी? तुझं बजेट काय आहे?" 

आयला बिझनेस, पैसे बोललो की बरा येतो वळणावर.मग त्याला त्याच विषयात मे गुंतवून ठेवलं आणि तेवढ्यात रिया जेवायला बोलवायला आली. त्याआधी दोघांनी केक कापला. 

" आता दोघे किती केक कापणार? लहान आहात का अजुन? कुणी तरी लहान आणा आता घरात केक कापायला!" मीरेने बीमर टाकला. समीरचा चेहरा परत उतरला. रिया आणि समीरसाठी टोस्ट करुन आम्ही जेवायला बसलो. 

" अरे बिर्याणी मीराने बनवलिय बरं का!" रिया.

" अच्छा?? वा! छान झालिए गं?" समीर. 

मीरा माझ्याकडे बघुन हसु लागली. जेवण झाल्यावर आम्ही दोघांनी त्यांना निरोप दिला आणि जायला निघालो. समीरने उशीर होईल म्हणुन गाडी घेउन जायला खुप फोर्स केला. मग मी रियाची गाडी घेउन निघालो. आणि मीराला तिच्या घरी सोडलं. वाटेत आमच्या रियाबद्दल गप्पा सुरु होत्या. त्यादिवशीचा प्रसंग मी तिला सांगितला. : " तु असं कसं बोललास तिला?" 

" माहित नाही गं पण खुप डिस्टर्ब्ड होती बिचारी मला त्यावेळी जे योग्य वाटलं ते बोललो!" 

" तसं नव्हे रे, पण त्या दोघांचा तो पर्सनल मॅटर आहे आणि तो ही बराच नाजुक त्यात आपण तिसर्‍याने काय बोलणार?"

" हे मलाही जाणवलं गं! पण तु आजपण पाहिलंस ना कशी चुकल्या चुकल्यासारखी वागत होती.मला ती अशी सहन नाही होत. मी तिला असं कधी बघितलं नाही गं!" 

''तु बराच इनव्हॉल्व झालायस! गेट रिअल किड! तु समजतोस तसं नसतं सारं!, वेल ती तुझी मैत्रीण आहे, तिला मदत करणं तुला भाग आहे! ऑल द बेस्ट फॉर!" तिच्या स्वरात किंचीत दुरावा जाणवला! एव्हाना तिचं घर आलं. ती जायला निघाली. " चल, गुड नाईट! मजा आली ना, जावु मी आता?"

" मी नको बोललो तर नाही जाणार?" 

" हे हे हे, शहाणा! साहेब इट्स ११.३० नाव.!"

"सो? रोजच वाजतात!"

" मीरा!!!" 

" काय रे?"

" नको ना जावू! प्लिझ!!"

" ए, काय रे? जाउ दे ना! उदया भेटु परत!" 

" उदया कुणी बघितलाय? मला आज काहितरी झालं तर??" 

माझ्य या वाक्यावर माझ्या ओठांवर हात ठेवत ती बोलली," शुशुशु!! वेडा! काहिही काय बोलतो! बर ठीक आहे नाही जात! थांबते तुझ्यासोबत. झालं तर दोघाना होउ दे!" ते लटके रागवत बोलली. 

" ए,मीरा! अ‍ॅम सॉरी रे!"

"आत्ताच भेटलायस आणि आत्ताच सोडुन जायच्या गोष्टी करतोस. माझा विचार कधी केलास का? मी काय करु इथे तुझ्याशिवाय." 

"अरे, बाबा अ‍ॅम सॉरी, परत नाही बोलणार असं! चल आता तु घरी जा! उद्या भेटु आपण!" 

" ती गोड हसली! " चल बाय! सांभाळून ड्राईव्ह कर आणि पोचल्यावर मला कॉल कर. " 

" ओके." असं म्हणुन मी गाडी स्टार्ट करणार इतक्यात तिने माझ्या गालावर ओठ टेकवले, 

"बाय द वे गुड नाईट असं विश करतात, ठोंब्या!" असं बोलुन ती पळाली,

" अगं ए, मीरा, मला पण विश करायचयं तुला! धिस इज चिटींग!''

" बेटर लक नेक्स्ट टाईम डुड! " गोड हसुन ती निघुन गेली. 

******************************************************************************

काही दिवस गेले. मीरा आणि मी! मी आणि मीरा! दुसरं काहीच सुचत नव्हतं. नेहमी भेटणं, रात्र दिवस एकमेकांशी बोलत राहणं! दिवसेंदिवस आमचं हे वेड! हो वेडच! वाढत होतं. दुसरीकडे रिया! आजकाल ती खुप शांत होती. माझंही तिच्याशी जास्त काही बोलणं होत नव्हतं.खुप दिवस झाले होते तिझ्याशी मनमोकळेपणाने बोलुन. खरं तर असं वाटत होतं की ती मला अव्हॉइड करतेय. मी बर्‍याच वेळा तिच्याशी बोलण्याचा प्रयत्न केला पण तिने कामाच्या नावाखाले नेहमी टाळाटाळ केली. आजकाल मिटींग्ज, कॉल्स, क्लायंट व्हीजिट्ससाठी ती मलाच पाठवायची. त्यामुळे तिच्याशी धड बोलणंच होत नव्हतं.त्यात मला जरा वेगळीच चिंता सतावत होती. एके दिवशी असा योग आला. मी नेहमीप्रमाणे सकाळी ऑफीसला जायला निघत होतो आणि रियाचा कॉल आला. " अरे आपल्याला परत पुण्याला जायचयं. मागे आपण गेलो होतो ना त्याच क्लायंटकडे. नवीन रि॑क्वाअरमेंट आहे आणि तो मलाच बोलावतोय. मी तुलाच पाठवणार होते पण बॉस इज इन्सिस्टींग की मीच जायला हवं. एनीवेज तु चल माझ्यासोबत." 

"ओके." काहिवेळाने ती पोचली. मी स्टेअरिंग हातात घेतलं आणि आम्ही निघालो. काही वेळाने मीराचा कॉल. मी ड्राईव्ह करत असल्याने रियाने रिसीव्ह केला आणि ती तिच्याशी बोलु लागली. रिया काहिच बोलत नव्हती. फक्त कामाबद्दलचे कॉल्स आणि अवांतर गप्पा सुरु होत्या. पुण्याला क्लायंटकडे पोहचेपर्यंत दोघेही असेच गप्प! क्लायंटने जास्त वेळ न घेता पीओ रिलीझ केला पण यावेळी लंचचं आमंत्रण रिया मोडु शकली नाही. लंच झाल्यावर आम्ही निघालो आता रिया ड्राईव्ह करत होती. माझ्या आणि मीराच्या टेक्स्टवर गप्पा सुरु होत्या.  ती कुठे चालली होती ते कळत नव्हतं. वाट मिळेल, रस्ता दिसेल तिथे ती गाडी हाकत होती. थोड्यावेळाने मी भानावर येवून तिला विचारले," रिया?? आपण कुठे चाललोय?" 

" माहीत नाही!" 

" मीन्स? व्हेअर द हेल वी आर?" ती शांत..... 

"रिया??? बोलशील का?" 

"माहित नाही!" "ओके, अ‍ॅज यु विश! तु नेशील तिथे!" 

"तुला काहीच फरक नाही पडत ना?" 

" म्हणजे?" 

" काही नाही!" 

" विल यु प्लीज स्टॉप द कार?" पण तिने अजुन वेग घेतला.

" रिया! रिया! प्लीज स्टॉप द कार डॅम्न! व्हॉट द हेल इज राँग विथ यु?" 

ती काही न बोलता सेम स्पीडवर ड्राईव्ह करत होती. माझ्या बोलण्याने उगाच ती अजुन रिअ‍ॅक्ट होईल म्हणुन मी शांत बसलो.म्ह्टलं करु दे तिला काय करतेय ती. पाच एक मिनिटात तीने हळूहळू वेग कमी केला आणि रस्त्याच्या बाजुला कार थांबवली. थरथरलेली!!

" अ‍ॅम सॉरी!" मी काहीच बोललो नाही.

" सॉरी!" मी शांतच. 

" सॉरी बोलले ना! प्लीज!"

मी तिच्याकडे पाहिले. " हे सगळं काय होतं?" 

तीची नजर खाली गेली.

" रिया, काय झालयं काय तुला? हल्ली धड बोलतही नाहीस तु माझ्याशी, व्हॉट्स राँग? कॅन आय नो?" 

" नथिंग! मलाच कळत नाहीए, माझं काय चाललयं ते? अ‍ॅम लॉस्ट! कंप्लीटली लॉस्ट! काय करु? कुठे जाउ? कुणाला काय सांगु?" 

"काय झालं ते सांगशील?"

" नको रे जाउ दे! मी उगाच तुला इन्व्हॉल्व्ह करतेय. यु हॅव युवर लाईफ! आय डोन्ट वॉन्ट टु मेस युवर्स! माझं रडगाणं नेहमीचचं आहे!"  

"तु समीरशी बोललीस का परत या विषयावर?" 

"हो!"

"मग?" 

" मग काय? तो मानायला तयारच नाही! त्याला मुल नकोए! आता तर....!!" 

" आता तर?? तर काय?" 

" काय बोलु रे? आता तर हे मुल त्याचं नाहीच आहे असं तो बोलतोय!" बोलता बोलता ती दुभंगली! आणि ओक्साबोक्शी रडु लागली! 

" काय्य्य? हाव कॅन ही से दॅट? त्याचा प्रॉब्लेम काय आहे? तो असं कसं बोलला? काहि काय? आणि तु हे ऐकुन घेतलसं?" मी ही हैराण झालो होतो. काय एक एक या पोरीच्या नशीबी वाढुन ठेवलयं काय माहीत! 

"आता मी काय करु रे?कुणाकडे बघु? मला काही सुचत नाहीए! काय करु या पोटातल्या गोळ्याचं? त्याला जन्म देउ कि......?" ती पुढे काही बोलणार इतक्यात मी तिच्या ओठांवर हात ठेवला!! 

" श्श्श्स्श्ट ... अप!, हाव कॅन यु से दॅट?, चाललयं काय तुझं? हाव कुड बी यु सो वीक?? तो तुला काहीही बोलतो, तुझ्या चरित्र्यावर हल्ला करतो आणि तु ऐकुन घेतेस?, तु काय आता सीतेसारखी अग्नीपरीक्षा देणार आहेस? बरं चल, तु एकवेळ अ‍ॅबोर्शन करशीलही! पण त्यानंतर तो तुझ्याकडे त्याच नजरेने बघेल का? रिया तो तुझ्या चारित्र्यावर संशय नाही संशय नाही सरळ सरळ खून करतोय आणि तु निर्जीव असलेल्या प्रेतासारखी सगळं सहन करतेयस! कम आउट! जर तुझा तुझ्यावर विश्वास आहे तर मग तु कशाला त्याच्या या फालतुपणाला भीक घालतेस? माझ्यामते तर तु आता काहीही करुन तुझ्या बाळाला जन्म देच!" 

" आणि मग समीरला सोडुन देउ? नाही रे! मी नाही जगु शकत त्याच्याशिवाय! आय लव्ह हिम! आय लव्ह हिम सो मच! त्याच्यासाठी मी काहीही करायला तयार आहे!" 

"आणि तुझ्यासाठी तो काहि तरी करायला तयार आहे का?" 

" माहित नाही? मी कधी त्याच्याकडुन एका बाळाशिवाय कसलिही अपेक्षा केली नाही! कारण तो माझा हक्क आहे!"

" रिया! आय जस्ट डोन्ट अंडरस्टँड युवर फिलॉसॉफी ऑफ लव्ह!! यु आर सो लॉस्ट डीअर! वेक अप! कम बॅक टु प्लॅनेट! मला तुझं त्याच्यावरचं प्रेम समजतं रे! जर तुझा तुझ्या प्रेमावर इतकाच विश्वास असेल न तर, यु मेक हिम टु फील यु! अ‍ॅन्ड गेट हिम बॅक! मला अजुन काही बोलायचे नाही!''

एवढ्या संवादात असताना मीराचा कॉल आला! 

" हां मीरा!" ..... 

" नाही गं! आत्ताच मिटींग संपली! आम्ही निघालोय. पोचतो चार-साडेचार पर्यंत!" ....

" हो रे! नक्की पोचल्यावर कॉल करतो!" ....  

"या व्हाय नॉट?".....

" चल, बाय! अ‍ॅन्ड टेक केअर!"  

मी काही बोलणार इतक्यात रियाने गाडी स्टार्ट केली आणि आम्ही परतीच्या वाटेला लागलो!.

का कुणास ठावुक परतिच्या वाटेवर आभाळ अचानक भरुन आले आणि धो धो पाउस कोसळू लागला! 

क्रमशः