निशिगंध..७

अवेळी पावसामुळे घरी पोहचेपर्यंत बराच उशीर झाला. त्यात ट्रॅफीकने अजुन डोकं फिरवलं. घरी पोहचलो तेव्हा खुप दमलो होतो. चेंजही न करता तसाच बेडवर आडवा झालो. डोळे उघडले तेव्हा रात्रीचे साडे दहा - अकरा वाजले असतिल. सारं अंग ठणकत होतं. संध्याकाळी मीराला भेटायला पण नाही गेलो. मस्तपैकी शॉवर घेतला आणि परत बेडवर येउन पडलो. जेवण नको म्हणुन ममाला सांगितलं. मीराने दोन वेळा कॉल केला होता म्हणुन मम्मीने सांगितले. बेडवर पडल्या पडल्या मी मिराला कॉल केला. ती जणु माझ्या कॉलची वाटच बघत होती. रिंग वाजते न वाजते तोच तिने कॉल रिसिव्ह केला. " हाय मीरा" 

"काय रे काय झालं? आर यु ओके? संध्याकाळी कॉल का नाही केला रे? तु ठीक आहेस ना? तब्येत ठीक आहे ना तुझी?"

एकामागोमाग एक नुसते प्रशन विचारत होती. तिचा काळजीने भरलेला आवाज मला थोडा दिलासा देउन गेला. 

"काही नाही गं, या अवेळी पावसाने सगळी वाट लावली. भयंकर ट्रॅफीक, नुसता वैताग, घरी पोचायला पण उशीर झाला. पोचलो तेव्हा खुप दमल्यासारखं वाटलं गं! मग तसाच पडलो बेडवर, सॉरी तुला आज भेटता नाही आलं." 

"इट्स ओके रे! पण तुझा कॉलच नाही आला त्यामुळे थोडी काळजी वाटत होती. मी फोन केला तेव्हा तु झोपला होतास. आई बोलल्या मला.म्हणुन मग मी तुला परत कॉल नाही केला." 

"ओके. अजुन बोल हाव वॉझ युवर डे?" 

"वेल, यु कॅन गेस, हाव इट वॉज विदाउट यु?" 

"ओह्ह्ह! यु मिस्ड मी?" 

"ना रे! मी का मिस्ड करु तुला? मी कधीच नाही मिस्ड करत तुला!" 

"का रे? का मिस्ड नाही करत तु मला? मी तर नेहमी तुला मिस्ड करतो!" 

"मी ही खुप मिस्ड केलं रे तुला आज! शीट! काय होतयं मला काहीच कळत नाही. सारखा तु समोर असावासा वाटत राहतं.सारखं तुला बघत राहवं, तुला ऐकत राहावं. तुझ्यासोबत राहावं असं नेहमी वाटत रे!" 

"मलाही तेच वाटत गं! बस्स थोडे दिवस अजुन मग काय फक्त तु आणि मी ! अजुन कुणी नाही!" 

" आणि आई- पपा आणि वैशु?" अगदी सालसपणे तिने विचारलं. 

"डब्बु ते कशाला येतिल आपल्या बेडरुममध्ये तु आणि मी असताना?" 

"हे हे हे, शहाणा आला!" 

"तु लाजली का गं?" 

"चल, नालायक कुठला! मी कशाला लाजु? चल आता झोप, दमलायस ना? सकाळी बोलु आपण!" 

"नको, मला झोप नाही येत!" 

"का रे? काय झालं बाळाला? का नाही झोप येत?" 

"मीरा, अंगाई गा ना! प्लीज!" 

"काही काय? आता या वेळी?" 

"बाय द वे अंगाई रात्रीच गातात ना?" 

"पण तु काय छोटा बाळ आहेस? मी नाही जा!" 

"अरे असं काय करतेस, गा ना प्लीज!" 

"ओके. ओके. कोणती गाउ?" 

"तुला आवडेल  ती!" 

"बरं, माझ्या छकुल्या!" असं म्हणुन ती गाउ लागली, "नीज माझ्या नांदलाला!" आणि मी केव्हा झोपलो ते मला कळलंच नाही!..

रात्री पुन्हा तेच स्वप्न पडलं.पण यावेळी हॉस्पिटलमध्ये समीरही दिसला. मीरा रियाच्या बाळाला माझ्यापाशी घेउन आली आणि बोलली," हे बघ आपलं बाळं, किती छान दिसतयं ना? अगदी माझ्यावर गेलयं!" 

मी बाळाला घ्यायला जातो तेव्हा समीर समोर येतो आणि बोलतो, "स्टॉप! हे बाळं माझं आहे! माझं आणि रियाचं. आमचं बाळ!" आणि मी पुन्हा दडबडुन जागा झालो. घामाघुम होउन, तहानेने व्याकुळ झालो होतो. का हे स्व्प्न सारखं सारखं पडतयं मला कळत नव्हतं!
**********************************************************************************
त्यादिवशी आमची एंगेजमेंट झाली. अगदी अचानक आणि त्याच दिवशी लग्नाची तारिखही ठरली १७ जानेवरी! मी आणि मीरा अगदी हवेत होतो.आता आम्हालाही एकमेकांशिवाय राहवत नव्हतं. मागचे सगळे दिवस आठवून मला हसु येत होतं. किती लवकर आणि अचानक झालं ना हे सगळं?  संध्याकाळी घरी पोचत होतो. कट्ट्यावर मुलं दिसली, मी टॅक्सीतुन उतरलो आणि कट्ट्यावर जात होतो.तेवढयात रियाचा कॉल आला. "बोल गं पोरी, काय करतेस?" 

"काही नाही रे, बस बसलिय अशीच, तु काय करतोयस?" 

"मी काय करणार? आय जस्ट गॉट एंगेज्ड! आताच आमची एंगेज्मेंट झाली! " 

"वा वा! ग्रेट! मज्जा आहे लेका तुझी! मग लग्न कधी करताय तुम्ही?" 

"१७ जानेवरी ची डेट ठरलीए! माझं सोड तु बोल तुझं काय चाललयं? तु कशी आहेस?" 

"मी मजेत रे, बस गोईन ऑन......... " "आय टोल्ड यु टु अ‍ॅबॉर्ट धिस बेबी! आणि तुझं काय चाललयं हे?" मला पलिकडुन समीरचा अस्पष्ट आवाज आला आणि त्याचबरोबर रियाचा सेलफोन खाली पडल्यासारखा वाटला.आवाज जरा लांबुनच येत होता. 

"समीर! प्लीज! सोड मला!" रियाचा अस्पष्ट आवाज, कॉलमध्ये बराच डिस्टर्बन्स, स्प्ष्ट-अस्पष्ट मला काहीच कळेना! मी हॅलो हॅलो करतोय पण समोरुन काहीच प्रतिसाद येत नव्ह्ता. 

"समीर!! समीर प्लीज सोड!" 

"व्हाय आर यु डुईंग धीस टु मी? हं?  आय टोल्ड यु टु अ‍ॅबॉर्ट धीस चाईल्ड!" 

"समीर प्लीज असं नको रे बोलु! हे बाळ आपलचं आहे! प्लीज मला अजुन काही नको तुझ्याकडुन, पण माझं बाळ माझ्याकडुन नको हिरावुन घेउस!" 

"रिया, शट अप! जस शट अप!! मला हे बाळ नकोय! हे बाळ माझं नाहीच! ज्याचं पाप आहे त्याच्याकडे जाउन मर, पण माझ्या घरी नको. समजलं??" 

"सम्म्म्मीरररर!! आईईई गं!!!!" समीरचा दातओठ खात आवाज आणि रियाची किंकाळी ऐकु आली आणि मी हतबल झालो. काही तरी अघटीत घडतेय याची मला जाणिव झाली. घराकडे वळता वळता समोर अक्षय त्याच्या बाईकवरुन येताना दिसला. मी त्याला थांबवला आणि फोन डिस्कनेक्ट न करताच बाईकवर बसलो आणि त्याला वाशीच्या दिशेने चलायला सांगितले. "फास्ट! फास्ट ! एके! लवकर चल!" 

"अरे काय झालंय? ते तर सांग!" 

"तु चल लवकर, नंतर सांगतो!" अक्षयने किक मारली आणि आम्ही वाशीच्या दिशेने निघालो. गॅलरीत ममा उभी होती, तिला खुणेनेच मी येतो म्हणुन सांगितले. आता फोन मी पुन्हा ऐकु लागलो. रियाचे हुंदके आणि समीरची बडबड! " समीर, असं का बोलतोस? मी काय पाप केलयं रे? ही बाळं आपलच आहे! तुझी शप्पथ, या माझ्या पोटातल्या बाळाची शप्पथ रे!" 

"हे बघ रिया मला काहीही ऐकायचं नाहीए! तुला जे करायचं ते कर पण माझ्या घरात हे पाप नको! इफ यु वॉन्टेड टु स्टे विथ मी देन गेट रिड ऑफ धीस! ऑर द डोर इज ओपन! " 

"हाव कॅन यु से दॅट सॅम?" आता रियाचा आवाज थोडा गंभीर झाला होता. 

"हाव कॅन यु से दॅट? गेली ४ वर्षे मी तुझ्याबरोबर आहे. तुझ्यासाठी सारं काही सोडुन, माझं घर, माझे आईवडील, सगळ्यांची मनं मोडुन मी तुझ्यासोबत आले. ते आज हे ऐकायला? आता मी जाउ कुठे? सांग ना! काही ऑप्शन आहे का मला? तुझा काय प्रॉब्लेम आहे तो तुलाच माहीत, तु कधीही मला ते नाही सांगितले! हजारवेळा विचारलं तुला! आता तुला माझी गरज काय? झालं मन भरलं तुझं? आतापर्यंत सगळं काही तुझ्याच मनासारखं केलं ना? तुला जे हवं तेच! कधी मला विचारलंस मला काय हवं ते?" 

परत काही तरी डिस्टर्बन्स आणि आवाज येणं बंद झालं! फोन डिसकनेक्ट! नंतर लक्षात आलं की आम्ही वाशी ब्रीजवर पोचलो होतो आणि नेटवर्क नव्हतं. शीट! अक्षयला जोरात बाईक दमटवायला सांगितली. थोड्याचवेळात आम्ही रियाच्या बिल्डींगखाली पोचलो.अक्षयला तिथेच थांबायला सांगुन मी पळतच रियाच्या फ्लॅटच्या इथे पोचलो! डोर बेल वाजवणार होतो पण घाईत हात दरवाज्यावर पडला आणि दरवाजा उघडला. 

"रिया?? रिया?? " मी ओरडतच आतमध्ये शिरलो. सगळीकडे शांतता पसरली होती. कसलाच आवाज येत नव्हता! समोरचा बेडरुम ओपन दिसला. मी त्या रुमच्या दिशेने चालु लागलो. हळूच दार लोटलं आणि समोरचं दॄश्य पाहुन हडबडलो. रिया बेडवर निपचित पडली होती. तिच्या तोंडातुन रक्त वाहत होतं. पुर्णपणे विस्कटलेली. तिला तसं बघुन माझ्या काळजात धस्स झालं! मी धावत तिच्याजवळं गेलो. ती बेशुद्ध होती. मी तिला हाक मारुन उठवू लागलो. पण ती प्रतिसाद देईना. काय करु ते सुचत नव्हतं. काय झालं ते धड कळत नव्हतं. 

"आलास? वाटलच मला तु येशील धावत." समीर मागे उभा होता. त्याला बघुन माझं डोकं फिरलं! 

" समीर व्हॉट द हेल इज धीस?? व्हॉट यु डीड विथ हर?" 

"ए, ओरडु नकोस! तु कोण मला विचारणार? आणि तुला हिनेच बोलावलं ना फोन करुन? तुच ना यार तिचा!" तो बरळत होता, त्याने घेतली होती आणि बरळत सुटला, "माहित आहे मला, हे सगळं तुम्हा दोघांचं घडवलेलं आहे! बीच शी इज!" 

"समीरररर! इनफ नाव! तुला मी बघतो नंतर, आता तु शुद्धीत नाहीस!" 

"तु काय रे बघणार मला हं? समजतोस कोण तु स्वतःला?" असं बोलत तो माझ्यासमोर आला आणि त्याने मला धक्का दिला. 

"समीर! आपण नंतर बोलु! मी पहिल्यांदा रियाला हॉस्पिटलमध्ये घेउन जातो!" मी त्याला समजावण्याच्या स्वरात बोललो, पण तो ऐकण्याच्या मनस्थितीत नव्हता! 

"ए, चल! तु काय करणार? ती माझी बायको आहे! आणि बघतो तु तिला कशी घेउन जातो ते?" तो धडपडत आला आणि त्याने माझ्या कॉलरला पकडलं! आता माझं डोकं सटकलं, 

"समीर! यु सन'अफ्'बीच!" आणि एक सणसणीत डाव्या हाताची ठेवुन दिली. तो गरगरला आणि बाजुला पडला! मी रियाला उचललं आणि बाहेर पडलो. मला बघुन अक्षय हडबडला! 

"अरे बघतो काय बाहेर जा आणि टॅक्सी घेउन ये!" तो बिचारा मी सांगेन ते करत होता. मला बघुन त्या सोसायटीतले सगळेजण अचंबित होउन बघत होते. मी रियाला घेउन गेटच्या बाहेर आलो. अक्षय तिथेच टॅक्सी घेउन आला. मी टॅक्सी एमजीएम हॉस्पिटलच्या दिशेने घ्यायला लावली. अक्षय मागुन बाईकवरुन येत होता. रिया अजुनही शुद्धीत नव्हती. तिला तसं बघुन मला कसं तरी होत होतं! तिच्या तोंडातुन वाहणारं रक्त मी पुसत होतो. काही वेळातच आम्ही हॉस्पिटलला पोचलो. तिला ताबडतोब कॅज्युलटीमध्ये घेउन गेलो.डॉक्टरांनी लगेचच तिच्यावर उपचार सुरु केले. माझं काळीज धडधडत होतं. 

मीराचा कॉल आला," हं मीरा, बोलं" 

"काय रे? पोचलास की नाही घरी? आणि असा धाप लागल्यासारखा  का बोलतोस?" 

"काही नाही गं, थोडा प्रॉब्लेम झालायं." 

"का रे काय झालं? इज एव्हरिथिंग ओके? तु ठीक आहेस ना?" 

"हो गं! राणी, मी ठीक आहे, रियाच्या इथे प्रॉब्लेम झालाय, मी तिला हॉस्पिटलमध्ये घेउन आलोय," अक्षय आला आणि बोलला की डॉक्टर बोलावतायत," मीरा, मी कॉल करतो तुला नंतर.. डॉक्टर बोलावतायत, ओके , बाय!, आय,ल कॉल यु बॅक!" 

"अरे, ऐक ना....." तिचं पुढे काही ऐकण्याआधीच मी फोन डिसकनेक्ट केला आणि इमरजन्सी वार्डच्या इथे पळालो. 

"आपण कोण?" डॉक्टरने विचारलं.

"मी, मी फ्रेंड आहे यांचा? का? काय? झालं? इज समथिंग सिरिअस?" 

"नाही. विशेष नाही! थोडा बीपी लो आहे, आणि त्यात मला वाटतं गेले २ -३ दिवस त्यांच्या पोटातही काही नाही, आर यु अवेअर शी इज प्रेग्नेंट?" 

"यस्स, अ‍ॅ'म अवेअर, इज बेबी ऑलराईट?" 

"वेल, या आय कॅन से! आय मीन, ४था मन्थ आहे! आणि त्यांनी विशेष काळजी घ्यायला हवी. असं उपाशी राहुन, आणि टेंशन्स घेउन नाही चालणार. काही झालं होतं का? आय मीन, त्यांच्या तोंडातुन रक्त वैगरे येत होतं. यांचा हजबंड???" 

"हो, काही तरी झालं होतं! दोघांचं कशावरुन तरी भांडण झालं आणि..." 

"ओके. काही प्रॉब्लेम नाही, बरं केलसं लवकर घेउन आलात ते! मी आता ग्लुकोज चढवलयं. थोड्यावेळाने येईल ती शुद्धीवर! बट, यु हॅव टु बी व्हेरी केअरफुल अबाउट हर अ‍ॅन्ड मेक शुअर शी शुडन्ट कॅरी एनी टेन्शन्स अ‍ॅज् इट वुड बी डेन्जरस फॉर बोथ, मदर अ‍ॅन्ड बेबी!" 

"ओके डॉक्टर, थँक यु सो मच!" डॉक्टर नर्सला काही इंस्ट्रक्शसन्स देउन निघुन गेले! मी रियाच्या बाजुला गेलो. पार कोमुजुन गेलेल्या फुलासारखा तिचा चेहरा झाला होता. ओठांच्या कडेला किंचित रक्त दिसलं. मी ते पुसलं! तिच्या कपाळावरुन हात फिरवला! आणि तिला बघत उभा राहिलो. नर्सने नंतर बाहेर थांबायला संगितलं. मी बाहेर आलो आणि ममाला कॉल केला. झाला प्रकार तिला सांगितला, ती पपाना घेउन हॉस्पिटलला यायला निघाली. मी अक्षयला घरी जायला सांगितलं आता, रात्रीचे ९ वाजायला आले होतं, पण तो माझ्याबरोबरच थांबला! झाल्या प्रकाराने माझं डोकं सुन्न झालं होतं. डोक्याला हात लावुन मी तिथेच बसलो, सारा प्रसंग एखाद्या मुव्हीसारखा माझ्या डोळ्यासमोरुन जात होता. मला समीरची आठवण आली. काय करत असेल तो? माझा हात चुरचुरत होता. पहिल्यांदाच इतक्या जोरात कुणाच्या तरी ठेवली होती. शांतपणे मीराला कॉल केला. तिलाही सारा प्रसंग सांगितला. ती जास्त काही बोलली नाही! फक्त काळजी घे, मी जमलं तर येईन उद्या असं बोलुन तीने फोन ठेवला! आज फोन ठेवताना आय लव्ह यु बोलली नाही! आय लव्ह यु टु! मनातल्या मनात मी बोललो! औषधे आणण्यासाठी नर्स बोलवायला आली. आम्ही दोघे आत गेलो. रिया अजुनही शुद्धीवर आली नव्हती. मी तिच्याकडे बघतच होतो, एवढ्यात ती जोरात किंचाळली, "नाही, नाही ! समीर!, नो! नो! प्लिज! हे माझं बाळ आहे! प्लीज असो नको करुस!" 

आणि ती उठुन बसली. तिला तसं बघताच मी आणि नर्स दोघेही तिच्याकडे धावत गेलो, "रिया, रिया!" 

तिने मला बघितलं आणि तिच्या जीवात जीव आला. मला बिलगुन ती रडुन लागली. 

"मला वाचव रे, माझ्या बाळाला वाचवं. तो समीर! समीर वेडा झालायं. तो माझ्या बाळाला मारायला टपलाय. प्लीज तु मला सोडुन नको जाउस! नाही ना जाणार? नाही ना?" ती जोरात रडु  लागली. 

मी आवेशाने तिला कवटाळलं, ''नाही जाणार तुला सोडुन, ओके? आणि बाळालाही काही नाही होणार, तु लवकर बरी हो!" मी तिचे डोळे पुसले. ती फार घामाघुम झाली होती. तिच्या चेहर्‍यावरुन घामाच्या धारा निथळत होत्या. मी तिला बेडवर निजवलं आणि नर्सने दिलेली औषधांची चिट्ठी अक्षयला दिली आणि त्याला औषधे आणायला पाठवलं. मी तिच्या कपाळावरुन हात फिरवत बसलो होतो. तिने माझा हात घट्ट धरुन ठेवला होता. काही वेळाने अक्षय ओषधे घेउन आला, त्याच्यासोबत मम्मी आणि पपाही आले. नर्सने रियाला काही इंजेक्शन्स दिली, त्याबरोबर ती हळूहळू झोपी गेली. नंतर आम्ही सगळेजण बाहेर वेटींग रुममध्ये आलो. आणि आता काय करायचं यावर आमची चर्चा सुरु झाली. मी मम्मी - पपाना सारं काही समजावलं आणि रियाला आपल्या घरी घेउन जाउया म्हणुन सांगितलं, कुणी काही बोललं नाही, कारण सगळ्यांना मी समीर आणि रियाची परिस्थिती समजावुन सांगितली. 

"मला रियाला परत समीरकडे पाठवायला भीती वाटतेय, आणि मला नाही वाटत की आजच्या प्रसंगाने ती परत समीरकडे जाईल. पार घाबरुन गेलीय ती! त्यात प्रेग्नेंट आहे, उगाच टेशन्स घेउन काही बरं वाईट करुन घेतलं तर?" 

"ठीक आहे, आपण ती शुद्धीवर आल्यावर तिच्याशी बोलु, तुम्ही काही तरी खाउन घ्या, अक्षय तु घरी जा रे, तुझी आई काळजी करत असेल! आता रात्रही फार झालीय." 

मी आणि ममा हॉस्पिटलमध्ये थांबलो अक्षय पपाना घेउन घरी गेला. ती रात्र मी आणि ममा हॉस्पिटलमध्येच थांबलो. दोघेही रात्रभर जागेच होतो. सकाळी साडे सहा वाजता नर्सने बोलावलं. रिया शुद्धीवर आली होती. आम्ही तिच्याजवळ गेलो."गुड मॉर्निंग मॅम, कसं वाटतयं आता?" ती हसली,. मान हलवुन ओके बोलली. काही वेळाने डॉक्टर आले. त्यांनी तिचं चेक अप केलं, "वेल, शी इज परफेक्टली फाईन नाव!" 

नंतर डॉक्टरने मला बाजुला बोलावुन घेतलं." लुक! यु हॅव टु बी वेरी केअरफुल अबाउट हर! नो स्ट्रेस! ट्राय टु किप हर नॉर्मल ऑलवेज! मेंटली शी इज टु वीक! अ‍ॅन्ड इट कुड बी डेंजरस फॉर बोथ अ‍ॅज आय टोल्ड यु यस्टर्डे!" 

"या! डॉक्टर! आय विल! व्हेन शी'ल बी गोईन टु गेट डिस्चार्ज?" 

"यु कॅन टेक हर नाव! शी इज ओके!" 

"थँक्स!" मी रियाकडे गेलो. आणि पुढे काय करायचे त्याबाबत विचारले. ती काहीच बोलत नव्हती. मग ममाने आणि मी आधीच ठरवल्याप्रमाणे तिला आमच्या घरी न्यायचे ठरवले. तिला तसं बोलुन दाखवलं, पण तिला समीरची भीती आणि चिंता दोन्ही सतावत होत्या. त्यात तिच्या माहेराकडुनही असं कुणी नव्हतं की जिथे ती रिलॅक्स राहिल. मी बराच मोठा निर्णय घेत होतो. माझ्या या निर्णयाचे बरेच परिणाम होणार होते. पर्यायाने मी, मीरा, रिया आणि तिचं बाळं आणि समीर या सगळ्यांवर या निर्णयाचे परिणाम होणार होते. पण मला जे योग्य वाटले ते मी करत होतो. रात्रभर मी आणि ममाने सगळ्या गोष्टींचा विचार आणि होणारे परिणाम या सगळ्यांचा विचार करुन हे डिसीजन घेतले होते. आणि ममा मला या सगळ्यात मदत करत होती. तिने रियाला याबाबत समजावले आणि मग ती तयार झाली. मनातुन ती तयार नव्हती. पण अजुन काही उपाय सापडत नव्हता. पुढचं पुढे बघु म्हणुन मी रियाला कनव्हींस केलं आणि डिस्चार्ज घेउन आम्ही सगळे आमच्या घरी पोचलो. माझ्या रुममध्ये रियाची सोय केली आणि तिला बेडवर निजवलं. ममाने गरमागरम कॉफी केली. मी आणि रिया ती घेत बसलो होतो.

"काय ना हे सगळं झालं? माझ्या एका हट्टापायी, किती जणांना मी त्रास देणार आहे काय माहित?" 

"इट्स ओके, रिया! तु आता कसलाही विचार करु नकोस, जे होईल ते आपण बघुन घेउ! लेट्स फेस इट ऑन अ‍ॅन्ड ऑन!" 

मीराचा कॉलः " गुड मॉर्निंग डार्लिंग!"  

"हो ती ठीक आहे आता!" 

"अरे नको, तु हॉस्पिटलला नको येउस, आपल्या घरी ये, मी तिला आपल्या घरी आणलयं!" 

"हो! माहित  नाही! बघु! तु कशी आहेस?" 

"ठीक आहे. ये मग घरी!" 

"या बाय! टेक केअर!" 

*************************

"ममा, मीरा येतेय गं!" 

"रिया तु फ्रेश होउन घे! आणि कपडे??? वैशुचे होतिल तुला, किंवा माझे ट्रॅक्स आणि टी'स आहेत." 

"जरा फोन दे ना!" 

"समीरला कॉल करतेस?" मी तिच्याकडे फोन देत बोललो.

"अम्म्म! काय करु? कसा असेल तो? काल त्याच्या अंगात सैतान शिरला होता. पण तुला कसं कळलं आणि तु कधी आलास?" 

"अरे आपण बोलत होतो, इतक्यात तुझा फोन खाली पडला वाटत! पण तो बंद नव्हता झाला. तुमचं बोलणं मला ऐकु येत होतं, काही तरी होणार याची भनक लागुन मी माझ्या मित्राबरोबर आलो. येवुन बघतो तर काय? त्याने तुला मारलं का गं?" 

"हम्म्म! मला काही नाही रे! मी बाळाला वाचवायचा प्रयत्न करत होते!" 

"हाव कॅलस! ही इज! तु खरचं त्याला कॉल करणार आहेस?" 

"हो करते! उगाच पुढे प्रॉब्लेम्स नको. मी तुला किती दिवस त्रास देणार अजुन?" 

"रिया, नको करुस! आपण नंतर बघु काय करायचे ते! तु आता फ्रेश हो! नंतर बोलु!" 

मी जायला वळलो! तीने माझा हात धरला," थँक्स! तु नसला असता तर काय माहीत काय झालं असतं?" 

मी हसलो. तिच्या हातावर हात ठेवत बोललो, "डोन्ट वरी! आय वील बी देअर व्हेनेव्हर यु वॉन्ट मी!"

दुपारी १२ च्या दरम्यान मीरा आली. मी हॉलमध्ये पडलो होतो. रिया झोपली होती. तिला बघुन उठलो. ती धावत येउन मला बिलगली. "ए,काय झालं?" 

"काही नाही! खुप मिस्ड करत होते तुला! तु ठीक आहेस ना?" 

"मला काय झालयं? मी ठीक आहे! तु कशी आहेस?" 

"काल पासुन चित्त थार्‍यावर नव्हतं तुला बघुन जीवात जीव आला. रिया कशी आहे?" 

"ठीक आहे आता, झोपलीय!" 

"मग तु काय करणार आहेस पुढे?" 

"माहित नाही, सध्या तरी तिला इथेच राहु दे! तिला समीरकडे पाठवण्यात अर्थ नाही. उगाच काही तरी होईल!" 

"पण समीर हे सगळं मानेल?" 

"माहित नाही! बघुया! जे होईल ते होईल, सध्या तरी मला अजुन काही सुचत नाही!" 

"आणि आपलं काय? आपलं लग्न पोस्ट्पोन करावं लागेल का?" 

"असं वाटतयं, बघु! काही तरी उपाय काढु! पण तिला या अवस्थेत दुसरीकडे कुठे ठेवु नाही शकत! यु कॅन अंडरस्टँड दॅट!" 

"अम्म्म! हो!" 

तिचा चेहरा उतरला, पण तसं न दाखवता ती किचनमध्ये गेली आणि मम्मीशी काही तरी बोलु लागली. काही वेळाने ती रियाच्या रुममध्ये गेली आणि तिच्याशी गप्पा मरु लागली. ममीने रियासाठी पेज बनवली होती. ती तिला भरवत होती. 

जेवण झाल्यावर मी आणि मीरा बाहेर गॅलरीत बसलो होतो. दोघेहे गप्प! बोलायला काही नव्हतेच! दोघेही एकमेकांकडे बघत उभे! एकमेकांच्या डोळ्यातुन बोलायच्या प्रयत्नात! ती हळूहळू जवळ आली आणि माझा हात हातात घेतला! आता तिच्या स्पर्शातुन जाणवू लागलं की ती खुप मिस्ड करतेय मला! तिच्या जवळ असुनही! पण का माहित, ती जवळ असुनही मला दूर वाटु लागली!

क्रमशः