निशिगंध..५

आज घरी पोहचेपर्यंत बराच उशीर झाला होता. घरी पोचलो तेव्हा मातोश्री स्वागत करायला दारातच उभ्या होत्या. सगळं आवरुन जेवण करुन मी लॅपटॉप ऑन केला आणि बझ्झवर मित्रांशी गप्पा मारायला सुरुवात केली. पण आज संध्याकाळचा प्रसंग काही केल्या मनातुन जात नव्हता. कित्येक दिवस अपुर्ण राहिलेली ब्लॉगवरची स्टोरी आज लिहायला घेतली होती पण शब्दच सुचत नव्हते. विषण्ण मनाने मी लॅपटॉपच्या स्क्रीनकढे बघत बसलो होतो. ममाच्या नजरेतुन ते सुटले नाही. पण ती काही बोलली नाही. काहीवेळाने वैशु माझा सेलफोन घेउन आली. कुणाचा तरी टेक्स्ट होता. इनबॉक्समध्ये पाहिलं तर, " नमस्कार, मी मीरा." एवढे शब्द दिसले. मिरा!! मी संध्याकाळच्या त्या सार्‍या प्रसंगात तिला विसरुनच गेलो होतो. 

मी रिप्लाय केला. " हे मीरा, इट्स सरप्राईझ, हाव आर यु?" 

" मी मजेत तुम्ही कसे आहात?" 

" अ‍ॅम फाईन रे, थँक्स! अ‍ॅन्ड नो फॉर्मॅलिटीज प्लिझ, तु मला अरे तुरे करु शकतेस्, किंवा सरळ नावानेच हाक मार." ( स्वगत: आयला काल परवा तर सरळ अरे तुरे हाक मारत होती आज काय झालं हिला) " 

" ठिक आहे, पण मला असं लगेच नाही येणार अरे तुरे करता." 

" ओके. होईल सवय हळूहळू, बाकी बोल काय करतेस? जेवण झालं का? "

" हो, आत्ताच! मी तुमचा आय मीन, तुझा नंबर घेतला पण माझा नंबर द्यायलाच विसरलो होते म्हणुन टेक्स्ट केला."

" ओके. ओके." 

" ठिक आहे. मग उद्या बोलुया, आता झोप येतेय. गुड नाईट!"

" ओके. गुड नाईट! टेक केअर!"

तिला टेक्स्ट करता करता मी बाहेर आलो होतो. गॅलरीतल्या झाडांशी उगाच खेळत होतो.  नोव्हेंबर महिन्याचे अखेरचे दिवस. बाहेर मस्त गारवा पडला होता. थंडी येत होती पण आजकाल अवेळी पाउसही पडत होता.  गॅलरीतल्या सोफ्यावर बसुन बाहेरचा तो गारवा अंगावर झेलत मी दुर आकाशाकडे बघत नक्षत्रं शोधतोय. थोड्यावेळाने ममा आली आणि बाजुला बसली. काही बोलली नाही. मी हळुच तिच्या मांडीवर  डोकं ठेवलं. " ममा, निशिगंध काय बहरलाय ना? छान सुगंध सुटलाय!" 

माझ्या केसांना कुरवळत ती बोलली," हो, खरंच खुप छान बहरलाय! आठवतं तुला तुच आणलं होतं हे रोप." 

" हो, पण त्याला तुच फुलवलंस ना?" 

" काय झालं रे? थोडा अपसेट वाटतोयस!" 

आज किती तरी दिवसांनी मी ममाच्या मांडीवर पहुडलो होतो. फार बरं वाटत होतं. ती माझ्या केसांवरुन हात फिरवत मला थोपटत होती. आज अचानक मी अगदी लहान झाल्याचं जाणवत होतं. आजुबाजुचे लोक आम्हाला बघुन आमची मस्करी करत होते.

" काय?? आज माय लेकांचं प्रेम फार उतु जातयं!" कदम काकी जाता जाता बोलल्या.

" काही नाही हो, थकलाय गो पोर माझो!! दिवसभर धावपळ  करत असतो ना! " ममा माझा मुका घेत त्यांना बोलली. काहि वेळाने वैशु आली आणि  मी पण ममाच्या मांडीवर झोपणार म्हणुन खोटं खोटं रडु लागली.मम्मीने तिलाही मांडीवर घेतलं.लहानपणी आम्ही दोघे असेच भांडायचो. आज ते सगळे दिवस भराभरा डोळ्यासमोरुन जात होते. 

रात्री काहिश्या स्वप्नाने मला जाग आली. घड्याळात पाहिले तर ३ वाजले होते.. मी घामाघुम! स्व्प्न आठवायचा प्रयत्न करतोय! काही तरी फ्लॅश होतेय.. 

लेबर रुममध्ये रिया आणि बाजुला मीरा!! मी त्या मेहताबरोबर मिटिंगमध्ये आहे!  

रियाचा कॉल! मी धावतपळत हॉस्पिटलमध्ये पोचतो!  

पोचता पोचता विचार येतो हिने समीरला का नाही कॉल केला. 

पपा बाहेर उभे, वैशु आईस्क्रीम खातेय! 

मी लेबररुममध्ये पोचतो! रिया व्हिवळतेय आणि मीरा तिच्या बाजुला उभी निश्चलपणे तिला बघतेय! 

काही वेळात रिया एका गोंडस बाळाला जन्म देते आणि मीरा त्या बाळाला घेउन माझ्यापाशी येते," हे बघ आपलं बाळं! किती छान आहे ना! अगदी माझ्यासारखं दिसतयं!" 

शीट!!! व्हॉट द हेल वॉज दॅट?? !! फ्रिजमधली एक अख्खी पाण्याची बॉटल मी रिकामी केली आणि पुन्हा झोपी गेलो! पण मघासच स्वप्न सारखं डोळ्यासमोर!! सकाळी थोडं लेटच उठलो आज ऑफिसला जायचा मुडपण नाहीए! तयारी करुन निघत होतो आणि मीराचा टेक्स्ट , " सुप्रभात, कसे आहात?" 

" सुप्रभात मीरा, मी मजेत तु कशी आहेस?" आयला किती शुद्ध मराठी बोलते ही! ऑफिसला पोहचेपर्यंत आमचं हा टेक्स्ट संवाद सुरुच होता..बोलता बोलता मी तिला विचारलं," बाय द वे तुला जेवण बनवता येतं ना?" टेक्सट केल्यावर वाटलं काय डफर आहे मी? आता तिला काय वाटेल? हा डायरेक्ट किचनमध्येच पाठवतोय. बर्‍याच वेळ तिचा रिप्लाय नाही आला, मग वाटलं रागावली कि काय? मी तिला टेक्स्ट करणार इतक्यात तिचा टेक्स्ट आला, तशी मला खायची आवड आहे त्यामुळे बनवते मी थोडं फार!" हुश्श! थोडं बरं वाटलं. नंतर आम्ही शनीवारी भेटण्याबाबत बोललो. काही वेळाने मी कामात व्यस्त झालो. रियाही आज थोडी लेटच आली होती. आल्या आल्या एक छानशी स्माईल!! आजचा दिवस पुर्णपणे बिझी होता.. मीराशी टेक्स्टवर बोलणं सुरुच होतं. रिया जेव्हाजेव्हा समोर यायची तेव्हा तेव्हा ते स्वप्न माझ्या डोळ्यासमोर येत असे. आज तिचं आणि माझं कामाव्यतिरिक्त कसलंही बोलणं झालं नाही. ती काही बोलत नव्हती आणि मी ही नाही. 

असेच दोन दिवस निघुन गेले. मीरा आणि मी दोन दिवस सारखे बोलत होतो. असं वाटत होतं की आत शनीवारी भेटुन फक्त एकमेकांकडे बघत बसावे लागणार कारण, त्या दोन दिवसात आम्ही फोनवर बरंच काही बोललो होतो. शेवटी शनीवारी भेटायचं ठरलं. सकाळची वाट बघत बघत मी ब्लँकेटमध्ये गुडुप झालो. शनीवारी सुट्टी असल्याने मी लवकर कधी उठत नाही आणि आज ७.०० वाजता उठुन बसलो. पटापट तयारी केली आता शर्ट कि टी शर्ट आणि जीन्स यावर माझं, वैशु आणि ममाचं डिस्कशन! त्यात अर्धा तास गेला! शेवटी जीन्स आणि टीशर्टचा विजय झाला. ममा मला सोडायला दारापर्यंत. कैच्य कै! नशीब दही साखर भरवली नाही! 

ठरल्यावेळेच्या मी १५ मी. आधीच दादरला स्वामीनारायण मंदिराच्या इथे पोचलो आणि ती २० मी. उशिरा आली. समोर टॅक्सीमधुन उतरताना मी तिला पाहिलं. स्काय ब्लु चुडीदारमध्ये! भिजलेले, मोकळे सोडलेले केस! ओढणी सावरत तिने माझ्याकडे बघुन एक एक्स्ट्रा लार्ज स्माईल फेकली.आणि हात उंचावला. आज वेगळीच दिसत होती. समोर आली, आणि हात पुढे केला. हसत " हाय्य्य्य!, सॉरी थोडा उशीर झाला!" मी तिचा हात हातात घेउन स्तब्ध! किती शीतल होता तो स्पर्श! मी भानावर येउन. " ओह, इट्स ओके. मी ही आत्ताच आलो." चाचरत मी उत्तरलो. " यु लूक्स स्टनिंग! मला बोलायचं होतं पण ते ओठातल्या ओठातच राहिलं.  

"ओके, पहिल्यांदा आपण काही तरी खाउया, जाम भुक लागलिय. मग काय ते ठरवूया!" 

" ओके." यापलिकडे मी कहि बोलुच शकत नव्हतो. काय सुंदर दिसत होती ती आज! तिला कसं कळलं की स्काय ब्ल्यु माझा आवडता कलर आहे तो! ब्रेकफास्ट करता करता ती बोलली, "बघ आपल्याकडे पुर्ण दिवस आहे! मी सगळं ठरवलयं, आपण आता मुव्ही बघु, दुपारी लंच घेउ, थोडं भटकु आणि मग संध्याकाळी कॉफी!! कसा काय वाटला प्लॅन? सही ना??"  

तिची " सही ना?" बोलण्याची लकब मला फारच आवडली. " हो हो, नो प्रॉब्लेम असंच करु! " 

" अरे पण कोणता मुव्ही बघायचा?"

"तु सांगशील तो!" " वेट्!असं बोलत तिने जस्ट डायलला कॉल करुन आजुबाजुच्या थिएटर्समध्ये कोणता मुव्ही सुरु आहे याची माहिती काढली. आयला बरिच फास्ट आहे पोरगी. ती मनात म्हणत असेल, काय हा सुंभ आहे सगळं काम मीच करतेय आणि हा ठोंब्यासारखा बसलाय! पण तिच्या चेहर्‍यावर असं काही जाणवत नव्हतं. एक गोष्ट मी नोट केली. तिच्या चेहर्‍यावर एक स्मित हास्य नेहमी पसरलेलं असतं. म्हणजे समोरच्याने तिच्याकडे पाहिलं की त्या एका हास्याने सारा शीण निघुन जावा!! हाय!! 

ब्रेकफास्ट झाल्यावर आम्ही चेंबुरला फन मल्टीप्लेक्समध्ये गेलो. मुव्ही सुरु व्हायल अजुन बराच वेळ होता. तिकिट्स घेउन आम्ही तिथेच गप्पा मारत बसलो. काही वेळाने रियाचा कॉल आला. आता घेउ की नको या विचारात असतानाच मीरा बोलली प्लीज कॅरी ऑन! एक्सस्क्युझ मी बोलत मी कॉल रिसीव्ह केला, 

" हां रिया!,"

" अरे नाही मी बाहेर आहे! तुला बोललो होतो ना, हो! "...." काही नाही जस्स वेटींग फॉर अ मुव्ही!" ....

" ऑके.. वॉव दॅट्स ग्रेट!! हो मी येईन ना!"..... 

"अम्म्म कॅन्ट से! विचारतो मी तिला! " .. 

" या, थँक्स! बाय अ‍ॅन्ड टेक केअर" बोलणं संपलं तेव्हा मी मीराकडे पाहिलं ती गालातल्या गालात हसत होती. मी विचारलं, ' काय झालं?? का हसतेस?"

" काही नाही रे, असंच!"

" मीरा एक विचारु?" 

" बोल ना?" उद्या तुला वेळ आहे संध्याकाळी?" 

" का रे? ' 

" अगं काही नाही माझ्या एका मैत्रीणीची वेडींग अ‍ॅनिवर्सरी आहे उद्या आणि तिने तुला आणि मला इन्व्हाईट केलयं. अ‍ॅम सॉरी म्हणजे मी तिला अगोदर सांगितलं होतं आपल्या भेटीबद्दल त्यामुळे... ती...  ने.. म्हणजे असं काही नाही..." आता ती जोर जोरात हसु लागली.. 

" क्क्क्का य झालं"  हसु आवरत ती बोलली,

"किती घाबरतोस रे.. कसं होणारं तुझं?? ठीक आहे जाउ आपण उद्या...!" माझ्या हातावर हात ठेवत ती बोलली... आणि माझ्या हाततल्या वॉचकडे बघत बोलली,"चल, मुव्ही सुरु होईल" माझ्या हाताला धरुन तिने ऊठवलं आणि तसाच हात हातात घेउन आम्ही हॉलमधे गेलो! वॉव!! इट वॉझ अ नाईस फिलिंग! मी अक्षरश; स्वर्गात होतो...आज पहिल्यांदाच मी एका मुलीसोबत मुव्ही बघत होतो. मुव्ही कसला होता काय माहीत. मी तसा मुव्ही फ्रीक आहे पण आज स्क्रीनवर फक्त डोळेच होते मन बाजुला घिरट्या घालत होते. मध्येच ती मला काहि तरी सांगायची, पण हॉलच्या साउंडमध्ये ऐकु यायच नाही मी बहिर्‍यासारखा काय? काय? करायचो आणि मग ती अगदी तिचे ओठ माझ्या कानापर्यंत आणायची, मग बोलताना तिचे श्वास माझ्या गालांवर विसावायचे!! हाय !! मला काही सुचत नव्हते!! मुव्ही संपल्यावर मला वाटले हे इंग्लिश मुव्हीज एक दिड तासांचेच का असतात!!  निघताना मी काही बोलत नव्हतो, तीने न राहवून विचारलं, " काय रे? बोलत का नाहीस?" 

आता काय सांगु हिला, गाउन दाखवु का? "Can't U see what u do to me baby, u make me crazy, U make me act like a maniac!"

नको! आयला घबरुन पळायची! 

" छान होता ना मुव्ही?" 

" हो! मस्तच!" स्वगत"  (बाय द वे कोणता मुव्ही होता तो?)

दुपारचा लंच करुन,थोडीशी शॉपिंग आणि संध्याकाळची कॉफी, दिवस कधी संपला ते कळलंच नाही. वेड्यासारखे भटकत आम्ही गेट वे ला पोचलो होतो. ६ वाजले होते. आणि कळोखही लवकर पडला होता. आम्ही चालत चालत रेडिओ क्लबपाशी पोचलो. समुद्राला भरती आली होती. आणि त्यावर अनेक यॉट्स, नौका,जहाजे तरंगत, डोलत उभी होती. आज दिवसभर भटकुन आम्ही दोघे तिथे कठड्यावर टेकलो होतो. कुणी काहीच बोलत नव्हते. ती समुद्राकडे पाहत उभी आणि मी तिच्याकडे पाहत उभा! तिच्या चेहर्‍यावर ते स्मित अजुनही कायम! खुप वेळाने ती बोलली, " आज खुप दिवसांनी अशी भटकले, मज्जा आली ना?" 

" हो! खुप मज्जा आली!" 

परत शांत! दोघानाही तिथुन निघावसं वाटत नव्हतं.ती अगदी माझ्याशेजारीच उभी! तिचा सुगंध वार्‍याबरोबर माझ्या अंगभर पसरत होता.

" मीरा!!!" माझ्या हाकेने ती शहारली!! 

"क्क्का य्य्य?" 

मी जरासा वळलो आणि तिच्याकडे बघु लागलो. थोडीशी लाजुन तिची नजर भिरभिरु लागली..मी तिचा हात अलगद हातात घेतला. ती स्तब्ध! स्पर्शाने मुर्ती व्हावी तशी!, " विल यु मॅरी मी?" 

तिचा हात अजुनच थंड पडला! इकडे तिकडे बघत! जराशी लाजत, लाजणं आनि हसण्याच्या निष्फळ प्रयत्नात, काही न कळल्यागत माझ्या या प्रश्नावर ती बावरलेल्या हरणासारखी आसरा शोधु लागली, मी तिचा हात अजुनही सोडला नव्हता!आणि तीने माझ्या खांद्यावर डोकं ठेवलं! " एक सांगु?" 

" बोल ना!" 

" मी ज्या दिवशी तुला धडकले होते ना, अगदी त्याच क्षणी तुझ्य प्रेमात पडले होते. ३-४ सेकंड्स असतिल मी तुझ्या डोळ्यात पाहिलं असेल, पण मला तुझे डोळे फार आवडले होते. असं फक्त मुव्हीजमध्येच होतं ना रे? कि हिरो हिरॉईन एकमेकांना आपटतात मग कुठेतरी पार्टीत भेटतात्..आपल्या बाबतित असं झालं आणि मला आता राहुन राहुन हसायला येतंय! यालाच प्रेम म्हणतात का रे? द लव्ह अ‍ॅट फर्स्ट साइट, हेच असतं का रे? गेले दोन तीन दिवस आपण बोलतोय, पण असं वाटतयं की आपण खुप वर्षापासुन ओळखतोय एकमेकांना! नाही?" 

मी काहिच बोलत नाही हे बघुन ती बोलली." तुला असं नाही वाटत कि हे सारे तुझे डायलॉग्ज मी बोलतेय!" मी हसलो. 

" बोल ना रे काही तरी!" 

" काय बोलु मीरा, बोलण्यासाठी काहि सुचायला तर हवं ना?" माझी ही परिस्थिती काही वेगळी नाहीए, जेव्हापसुन तुला भेटलोय! मीरा!....... अ‍ॅम इन लव्ह विथ यु!!" 

तिने माझ्याकडे भरलेल्या नजरेने पाहिलं, " माहित नाही रे प्रेम इतक्या लवकर होतं की नाही ते, पण आय थिंक अ‍ॅम अ‍ॅल्सो इन लव्ह विथु यु!" तिने माझा हात अजुनच घट्ट धरला!! 

आज मला सारं काहे जिंकल्याचा भास होत होता! काळोख अजुनच दाट होत होता. ७ वाजले होते आम्ही तिथुन टॅक्सी करुन निघालो. तिला घरी सोडायला गेलो. तिच्या आई वडीलांनी स्वागत केलं. जेवायचा आग्रह टाळून मी जायला निघालो. मीरा मला निरोप द्यायला रस्त्यापर्यंत आली. 

" उद्या किती वाजता येवु?" 

" कुठे" मी विचारलं! 

"अरे असा रे काय? तुझ्या मैत्रीणीची वेडिंग अ‍ॅनिवर्सरी आहे ना!" 

" अरे हो, विसरलोच होतो मी! ४ / ५ वाजता ये दादरला तिथुन जाउ आपण" 

"ओके" 

" तु जा आता घरी मी जाईन." 

" ओके. सांभाळून जा. आणि पोचल्यावर फोन कर." 

" ओके" तिला गुडबाय करुन मी घरी पोचलो. 

घरी पोचलो तेव्हा मातोश्री पुन्हा दारावर उभ्या! तिच्या चेहर्‍यावर उत्सुकता मी काय बोलतो याची! आयला माझ्या एक्झामच्या रिझल्टचं कधी टेंशन नव्हतं हिला इतकं.

" काय साहेब? काय झालं रे सांग ना! "

" काहे नाही गं, काय होणार अजुन? " 

" म्हणजे?" 

" म्हणजे सकाळपासुन तिच्याबरोबर फिरतोय्,आणि संध्याकाळी....." 

" संध्याकाळी क्क्क्काय? बोल ना नालायका!!"

" काय नाय गं, संध्याकाळी तिने......... होहोहो म्हटलं!!" 

" क्क्काय?? अहो ऐकताय का?" 

पपा बाहेर आले," म्हणजे काय मुलगा कोणाचा?" 

" आले, माझाही आहे म्ह्टलं.मग कधी करतोयस लग्न!? "

" मी उद्याही तयार आहे!" 

" ठिक आहे! अहो ऐकलंत का? जाउ मग आपण! नंदाला सांगते मी, लवकरात लवकर उरकुन घेउ! अगं बाई हे कारायच्यं ते करायचयं!! ममाची अशी लगबग करायला लागली की जणु मी खरंच उद्या लग्न करणार आहे! पपानी तिला शांतपणे बसवलं आणि बोलता बोलता तिचे डोळे पाणावले..

क्रमशः