आभाळ नेसूनि ये..

विझला सूर्य, निजली संध्या
तू चंद्राला जागवीत ये
चांदण्यांची फुले माळूनी
रात्र सारी फुलवित ये

काळोखाचे काजळ अन्
लाली त्या संध्येची घे 
गर्द घनांची शाल ओढुनी 
आभाळ सारे नेसूनि ये

नक्षत्रांचा हार गळा 
बांधून पैंजण लाटांचे
वाऱ्यावरती स्वार होऊनि 
अलगद अवनीवरती ये

गात तराणे मुग्ध नदीचे 
क्षितिजावरती नाचत ये
पाऊलखुणा शोधीत माझ्या
हासत ये, लाजत ये

ये प्राणांची ज्योत होऊनि 
वेड्या मनाची प्रीत होऊनि 
स्वप्न साजिरे तुटण्याआधी 
ये जराशी मिठीत ये.. 


- दीपक परुळेकर