तुटलेला तारा ... (२)

              ट्रेन सुरु झाली आणि त्याबरोबर तिची विचारचक्रही. तिची अस्वस्थता आता शिगेला पोचली होती. एका अनामिक,भयाण भीतीचं सावट तिच्या मनावर पसरलं होतं.अचानक त्याच्याबद्दल तिला खूप सारी काळजी वाटु लागली होती.कोण होता तो तिचा? आतापर्यंत तिने त्याला कधीही आपलं मानलं नव्हतं.त्याच्या प्रेमालाही तिने मान्य केलं नव्हतं.जगाला सांगण्यासाठी तो फक्त तिचा मित्र होता. पण तसं नक्की होतं का? तिचं तिलाच कळत नव्हतं. आता याक्षणी त्याला बघायची ओढ तिला लागली होती. तिच्या धडधडत्या मनाला, अस्वस्थतेला त्याला पाहिल्याशिवाय चैन पडणार नव्हती. त्यावेळी देखिल असंच व्हायचं. त्याच्याशी एक दिवस जरी बोललं नाही तरी कसं तरीच व्हायचं तिला.दिवसभर कसली तरी उणिव तिला भासु लागे. कधी कधी तिलाही बोलायचं नसे मग अशावेळी ती टेक्स्ट्सवर त्याला पिडायची. पण ते मुद्दाम नाही.त्याची काळजी तिला नेहमी वाटायची. 

             असाच एकेदिवशी तिला न सांगता तो सिंगापूरला गेला होता. त्याच्या कंपनीची कसली तरी कॉन्फरन्स होती आणि काही कारणामुळे त्याचा सेल फोन दोन दिवस बंदच होता. इकडे ही हैराण. त्याचा काहीच ठावठीकाणा लागला नव्हता. नेहमेप्रमाणे तिने ग्रुपमध्येही कुणाला विचारलं नाही. तिला उगीच वाटत राहायचं की त्याने काही कारण नसताना ग्रुपमध्ये बबल केलं होतं. त्याबद्द्ल तिला तसं कुणीच विचारलं नव्हतं पण तिला नेहमी ते ऑकवर्ड वाटत राहायचं.मग काही महिने दोघेही ग्रुपच्या ट्रेकला वैगरे जाणं टाळत होते.

         तर त्यावेळी सुद्धा असंच हा तिकडे कूठे सिंगापूरला आणि ही इकडे त्याच्या काळजीने हैराण.तिचं आपलं सारखं त्याला फोन ट्राय करणं, त्याचा एफबी प्रोफाईल चेक करणं सुरुच होतं. दोन दिवस तिला अन्न गोड लागलं नव्हतं.ती धड झोपली नव्हती. तिसर्‍या दिवशी सकाळी त्याच्या प्रोफाईलवर काहीतरी अपडेट आली. त्याला त्याच्या कलिगने सिंगापूर एअपोर्टवरच्या चेक इन मध्ये टॅग केलं होतं. ते वाचून तेव्हा कुठे तिच्या जिवात जीव आला होता.तो मुंबईला त्या संध्याकाळी आला आणि त्याचा सेल सुरु झाल्या झाल्या त्याने तिला कॉल केला. कारण तिच्याच नंबरवरुन ३०-४० मिस्ड कॉल अलर्ट्चे मेसेज आले होते. त्याने कॉल केला तेव्हा तिने त्याला झाप झाप झापला होता.बिचार्‍याला तोंडही उघडु दिले नव्हतं तिने. दुसर्‍या दिवशी तो तिला भेटायला गेला. संध्याकाळी ऑफिस सुटल्यावर ते स्टेशनच्या बाहेर भेटले.ती खूप रागावली होती.काही केल्या बोलायला तयार नव्हती.शेवटी कसं बसं ती बोलली.

"प्रॉब्लेम हा आहे ना की, मला तुझ्यावर रागावता येत नाही."
"तेच म्हणतो मी, का रागवायचं पण?"
"अरे पण नालायका तुला सांगुन जायला का धाड भरली होती?"
"अगं पण सगळं इतक्या घाईत झालं की काय सांगु? रात्री ११ ची फ्लाईट होती. ऑफिसमधुन घरी, घराकडुन सगळं आवरुन मरत मरत एअरपोर्ट्ला पोचलो. तिथुन तुला कॉल करणार तर फोनच डेड. म्हटलं तिकडे पोचल्यावर फोन चार्ज करुन तुला कॉल करेन, पण कसलं काय फोनच सुरु झाला नाही."
"स्टोरीज रे! फक्त स्टोरीज! तिथुन कुणा दुसर्‍याच्या फोनवरुन किंवा लँडलाईनवरुन कॉल नाही करता आला तुला?"
"अगं कसं करणार? तुझा नंबरच पाठ नाही मला." आणि त्याने पटकन जीभ चावली. 

त्याच्या या वाक्यावर ती जाम भडकली. नंबर पाठ नाही म्हणजे काय? तिला कसं बसं त्याने आवरलं. त्यावेळी तिच्यासाठी त्याने एक मस्त जॅकेट आणलं होतं. ती घ्यायला तयारच नव्हती पण तिने ते घेतलं. 

"अरे खूप मोठ्ठं होतयं रे हे ! साल्या स्वतःच्या साईजचं आणलंस का?"
"आयला हो का? असु दे. तसं पण युनिसेक्स आहे. मी ही वापरेन कधीतरी."
"एक नंबरचा स्वार्थी साला! सेल्स माइंडेड! घे हे तुझं तुलाच. काही नको मला." 

"पुढील स्टेशन मुलुंड."
"अगला स्टेशन मुलुंड."
"नेक्स्ट स्टेशन.... "
ती डब्यातल्या त्या कर्कश अनाउंसमेन्टने ताळ्यावर आली. डब्बा बायकानी एव्हाना भरला होता. त्यांच्यातुन वाट काढत ती दरवाज्यापर्यंत पोचली.

           ट्रेन हळूहळू प्लॅटफॉर्मवर येवून थांबली. ट्रेनमधुन उतरुन ब्रीजवरुन, ती पटकन पूर्वेला जाउन उतरली. समोर असलेल्या ऑटोच्या रांगेत जाउन उभी राहिली. दुपारची वेळ असल्याने फारशी गर्दी नव्हती.
 
             कदाचित हा कुठे तरी मागल्यावेळेसारखा बाहेर वैगरे गेला असेल. नोकरीही बदलली असेल आणि कदाचित म्हणुन फोन नंबरही बदलला असेल. पण एफबी आणि ट्वीटर अकाउंट का डीलीट करेल? एक ना अनेक असे तर्क वितर्क ती लढवत होती. तोवर तिच्या समोर रिक्षा आली. कुठे जायचे ते सांगुन ती रिक्षात जाउन बसली. तो राहत असलेली बिल्डींग ही स्टेशनच्या कोलाहलापासुन थोडी दूरच पण शांत जागी होती. कधी कधी घरी जाताना ती दोघं स्टेशनवरुन चालतच जायची. संध्याकाळच्या वेळी मस्त वारा सुटलेला असायचा त्या परिसरात. 

                 दुतर्फा असलेली हिरवीगार झाडे, छोट्या बागा, खेळाचं मैदान सगळ्या ओळखिच्या खुणा तिला दिसत होत्या.बर्‍याच दिवसांनी आज ती इकडे आली होती.काही फरक जाणवत नव्हता फक्त त्याची उणिव जाणवत होती; पण आता थोड्याच वेळात ती पण भरुन निघेल. तिचं ते वेडं काळीज पुन्हा धडधडायला लागलं.कुठुन तरी ती जुनीच फुलपाखरं पुन्हा पोटात गुदगुल्या करु लागली. आज त्याचं आवडतं ड्रेस काँबिनेशन तिने केलं होतं. तो घरी असेल की नाही याची शाश्वती नव्हती. काळजाची धडधड तिने कंटिन्यु ठेवली पण फुलपाखरांना उडवून लावलं. थोड्याच वेळात त्याच्या बिल्डींगपाशी रिक्षा थांबली. रिक्षावाल्याला पे करुन ती बिल्डींगच्या गेटमधुन आत शिरणार तोच वॉचमनने त्याच्या खुराड्यातुन तिला आवाज दिला.
"किसके यहाँ जाना हैं म्यॅडम?"
ती थबकली आणि त्या वॉचमनच्या खुराड्यापाशी आली.
"अरे आप? कैसी है आप मॅडम" वॉचमनने तिला ओळखलं.
"ठीक हुँ मिश्राजी. आप कैसे है? मैं, वो वहाँ.... उपर... " ती अडखळली.
"जानता हुँ, पाटकर साहब के इधर ना?"
"हाँ! हाँ!" ती वॉचमनला कटवून जायला वळली....
"पर अब वो लोग यहाँ नही रहते, म्यॅडमजी...."
त्याच्या या वाक्याने ती हादरलीच. तिचे पाय जागच्या जागी जमिनीत रुतले.
"क्या मतलब अब यहाँ नहीं रहते?" कहाँ गये फिर....?" तिच्या घशाला कोरड पडली होती.
"दुई-तीन महिना हो गया म्यॅडम. वो लोग यहाँसे चले गये. अभय बाबा की तबियत ठीक नहीं थी. तो वो लोग गाँव चले गये."
तिच्या काळजाचा ठोका चुकला.
"क्या हुआ था अभयको?" काळजे आणि भीतीने तिचा आजाज फुटत नव्हता.
" पता नही म्यॅडम.पर अब वो यहाँ नहीं रहते."
ती खूप घाबरुन गेली. काय करावे ते तिला सुचेना.
"आप एक काम करीये म्यॅडम उपर उनके बाजुमें जो गोरे साहब रहते हैं ना शायद उनको मालुम होगा. आप उनसे जाकर मिलिये."
भरलेल्या मनाने ती जायला वर जायला वळली.
काय झालं असेल?
कसा असेल तो?
मला एक कॉलही करावासा नाही का वाटला त्याला?
भयंकर अस्वस्थतेत तिने गोर्‍यांच्या दारावरली बेल दाबली. सेफ्टी दरवाजाच्या आडुन गोरे काकुनी दरवाजा उघडला आणि नाकावरला चष्मा सावरुन त्या तिला निरखू लागल्या.
"नमस्कार काकु. मी...."
"अगं तू होय! ये ये! कधी आलीस." तिला ओळखल्याने पुढचं काही न बोलता गोरे काकुनी दरवाजा उघडला आणि ती आत गेली.
"कशी आहेस? बर्‍याच दिवसानी आलीस."
"मी ठीक आहे काकु. तुम्ही कशा आहात.?"
"माझं काय मेलीचं? आहे आपली निवांत.तू सांग. अभयला भेटायला आली होतीस ना?"
"हो. पण खाली वॉचमन म्हणाला की ते लोक आता.... "
"हो. खरयं ते. दोन महिन्यापूर्वीच गावी गेलेत."
"का पण?"
"अगं काय माहित का ते? अभयची तब्येत बिघडली होती. साधा तापच होता. १०-१२ दिवस अ‍ॅडमिट होता. नंतर बरा झाला. पण मग त्याचं कशात लक्ष्य लागेना. सारखा चिडचिड करायचा. जॉबपण सोडला त्याने. मग काही दिवसानी ते लोक गावी गेले."
"अच्छा. मग त्यानी हा फ्लॅट विकला का?"
"नाही अगं. मला वाटतं डॉक्टरच्या सल्यानुसार अभयच्या हवाबदलासाठी ते गावी गेले असतिल. कोकणातले ना ते."
"हो असेल. कदाचित."
"फ्लॅटची किल्ली आमच्याचकडे आहे ना."
का कुणास ठाउक तिला वाटलं की अभयच्या घरात जावं. तिने गोरे काकुंकडुन फ्लॅटची किल्ली घेतली आणि ती गोरे काकूंकडुन निघाली. 

               अनलॉक करुन तिने दरवाजा लोटला आणि पाउल घरात टाकले. एका उष्ण वार्‍याचा झोत तिच्या अंगावरुन गेला आणि ती शहारली.हॉलमधले सगळे फर्निचर झाकून ठेवलेले होते. सामसुम किचन. हॉलमधुन ती अभयच्या रुममध्ये गेली. त्याच्या खोलीत पाउल ठेवताच एका वेगळ्याच प्रकारची अनुभूती तिला जाणवली. एक अनामिक रितेपण त्या खोलीत तिला जाणवू लागले. अनेक जुन्या आठवणीनी ती खोली भरुन गेली. गप्पा, दंगामस्ती, भांडणं, गॅलरीत बसुन संध्याकाळच्या वेळेची कॉफी एक ना अनेक आठवणीनी तिचं मन दाटुन आलं. त्याच्या खोलीतल्या त्याच्या वस्तु तशाच होत्या. त्याचं कपाट, लॅपटॉपचा डेस्क.पुस्तकांचं कपाट, आणि त्याच्या बाजुलाच त्याची क्रिकेट किटची बॅग आणि त्याची ती आवडती 'ग्रे-निकल्स'ची बॅट. भिंतीवरलं त्याचं पोर्ट्रेट तिने काढुन घेतलं. धुळीचा थर रुमालाने पुसुन काढला. थोडावेळ ती त्याच्या त्या हसर्‍या चेहर्‍याकडे पाहत राहिली. का कुणास ठाउक तिला त्याचा तो हसरा चेहरा छातीशी घट्ट धरावासा वाटला. हे सगळं नवीन होतं. आज तो आपल्यापासुन दूर गेलाय म्हणुन असं वाटतयं का? आणि आज जर आत्ता तो इथं असला असता तर; इतके दिवस का कॉल केला नाहीस म्हणुन आपण त्याच्यावर रागावलो असतो की त्याला बिलगुन रडलो असतो. काही असो, तो आत्ता या क्षणी तिला हवा होता. ते रिकामं घर आणि आणि त्याची ती रिकामी खोली तिला खायला उठले होते. क्षणभर तिने विचार केला आणि तशीच तिथुन निघाली. दरवाजा लॉक करुन तिने गोरे काकूंकडे किल्ली दिली आणि ती तिथुन निघून थेट स्टेशनवर पोचली.  

               मुलुंड पश्चिमेला जाउन बोरीवलीला जाणारी एसी बस पकडुन ती घराच्या दिशेने निघाली. तो दिवस शुक्रवार होता.आता पुढचा मागचा विचार न करता सरळ त्याचा गावी जाउन त्याला गाठायचं असं तिने ठरवलं. ती कधीच त्याच्या गावी गेली नव्हती. पण तिला ते ठाउक होतं. त्याच्या बोलण्यात तो गावाचा उल्लेख करी. कोकणातलं त्याचं गाव तो वर्णन करत असताना तिच्या डोळ्यापुढे अगदी चित्रवत दिसे. 
"एकदा तरी आपण तुझ्या गावी जाउया हां रे." ती त्याला नेहमी सांगायची.
"हो. नक्की जाउया. आणि रात्री समुद्राच्या किनारी आकाशातल्या चांदण्या बघत पडून राहु." त्याच्या या बोलण्यावर तिला गम्मत वाटे.पण तिलाही वाटायचं की एकदा तरी समुद्राच्या किनार्‍यावर पडुन रात्रभर चांदण्यांनी भरलेलं आभाळ बघत राहावं.

          तिने त्याच्या गावी जायचं नक्की केलं. एका मित्राला कॉल करुन ट्रेनच्या तिकिटाचा बंदोबस्त केला.ट्रेन दुसर्‍या दिवशी सकाळी साडे पाचला दादरवरुन सुटणार होती.तिकीटाच्या कन्फरमेशनचं मेल आणि एसएमएस तिला तिच्या मित्राने फॉरवर्ड केला.दिड - दोन तासांत ती घरी पोचली. आवरा आवर करुन तिने तिची बॅगपॅक भरुन ठेवली. शनीवारी त्याला भेटुन, एक रात्र तिथे राहुन रवीवारी परत मुंबईला यायचं. गाडी पहाटेची असल्याने तिला रात्र स्टेशनवरल्या वेटींग रुममध्ये घालवणं भाग होतं. रात्री जेवताना तिने आई वडीलांना याबाबत सांगितलं.

"मी तुला त्याच्याबद्दल विचारणारच होतो.इतके दिवस तो कुठे दिसला नाही." वडिलांनी विचारणा केली.
"भांडले असतिल नेहमीप्रमाणे आणखि काय? हिला भांडण्यापलिकडे काहि सुचत असेल तर शप्पथ." आई. 

ती शान्तपणे जेवत होती.

जेवण आटोपुन सगळं आवरुन ती जायला बाहेर पडली.तिचे वडील स्टेशनपर्यंत सोडायला आले. 

"येते मी बाबा. जा आत तुम्ही घरी. ट्रेन पकडली  की कॉल करेन."
"बेटा, सांभाळून जा आणि हे बघ आता पर्यंत आम्ही तुझ्या आयुष्यात कसली आडकाठी आणली नाही.तुझे निर्णय तुच घेत आलीस.ते सगळे नेहमी योग्यच होते असं नाही आणि ते निर्णय सर्वस्वी जरी तुझे असले तरी काही अंशी आम्हीही त्याला जबाबदार होतोच."
"बाबा... पण..."
"ऐक पोरी. आम्ही कदाचित असू जुन्या विचाराचे वैगरे पण तुला कधीच कसल्या बंधनात, रिती रिवाजात जखडुन ठेवलं नाही. तुझं स्वातंत्र्य तुला दिलेलंच आम्ही.तुझं लग्नाचं वय सुद्धा निघुन जातयं हे तुला आम्ही कितीवेळा समजावून सांगतोय. तुला अजुन किती वर्षे तुझं सो कॉल्ड स्वातंत्र्य उपभोगायचं आहे ते तू ठरवं; पण आयुष्याच्या एका वळणावर तो रितेपणा, ते एकाकीपण खायला ऊठणारच आणि नेमकी त्याचवेळी आपल्याला हवीहवीशी वाटणारी ती व्यक्ती आपल्यापासुन फार दूर गेलेली असणार. इतकी दूर की त्याचं अस्तित्व ही तुला जाणवणार नाही. मग त्यावेळी अचानक हे आयुष्य निरर्थक वाटु लागेल. पश्चाताप ग्रासु लागेल, तेव्हा काय करशील? आज, आत्ता तू आयुष्याच्या एका महत्त्वाच्या वळणावर उभी आहेस हे विसरु नकोस.पण यावेळी एक विनंती करतो.जर तो तुला खरंच आवडत असेल तर आता यावेळी तरी निर्णय घेवून टाक. You know what I mean." 

तिचे वडील बोलता बोलता थांबले. तिचे डोळे दाटुन आले.बाबा असं काहे बोलतील हे तिला अपेक्षित नव्ह्तं. त्यांच्या त्या बोलण्याने तिला थोडा धीर आला होता. इतके दिवस स्वत:च्या मनाशी चाललेला खेळ तिला थांबवायचा होता आणि बाबांच्या बोलण्याने तिला थोडं बळ आलं. 

               वडीलांचा निरोप घेउन ती लोकल पकडुन दादरला पोचली. वेटींग रुममध्ये रजिस्टरवर नाव आणि तिकीट नंबर नोदंवून तिथल्या खुर्चीवर बसली.हळूहळू ती वेटींग रुम भरु लागली. रात्रभर तिला झोप लागलीच नाही. पहाटे साडेचारचा अलार्म वाजला. वॉशरुममध्ये जाउन फ्रेश होउन ती वेटींग रुममधुन बाहेर पडली आणि प्लॅटफॉर्मच्या दिशेने चालू लागली.

               गाडीची अनाउंसमेंट झाली होती.ती वेटींग रुममधून निघुन दादर टर्मिनसच्या दिशेने चालू लागली. गाडी नुकतिच प्लॅटफॉर्मवर आली होती.गाडीत चढण्यासाठी माणसांची लगबग सुरु झाली.तिनेही आपला डब्बा शोधला व आपल्या सीटवर जाउन बसली.या ट्रेनचं एक बरं होतं; ट्रेनला मोजकेच स्टॉप्स होते आणि दुपारी साडे बाराच्या दरम्यान ती पोचणार होती.बरोबर साडे पाचला गाडीने हॉर्न दिला आणि हळूहळू प्लॅटफॉर्म सोडला. एव्हाना अंधुक प्रकाशात मुंबई जागी होत होती.लोकल्स धडधडत ये-जा करत होत्या. १५-२० मि. ट्रेन ठाण्याला पोचली तेव्हा तिने फेरीवाल्याकडुन न्युज पेपर घेतला, पनवेल येईपर्यंत तो चाळून झाला. पनवेलला ट्रेनमधल्या फेरीवाल्याकडला एक मस्त चहा तिने मारला.आता तिला थोडं फ्रेश वाटु लागलं. लोकांची वर्दळ कमी झाली.आता ट्रेन थेट दोन अडीच तासांनी चिपळूणला थांबणार होती. गाडीने पनवेल सोडलं आणि गार वारा तिच्या अंगाला झोंबू लागला.पाउस ओसरुन एक महिना झाला होता पण कोकणातला परिसर हिरवागार होता.तिने पूर्वेकडे पाहिलं, सह्याद्रीच्या डोंगराआडुन सुर्यदेव हळुहळू वर येत होता.गुलाल उधळावा तशी पुर्व दिशा तांबड्या आणि केशरी रंगानी उजळली होती.कॅनवासवर ब्रशने फटकारा मारावा तसा एखादा पाखरांचा थवा भुर्र्कन उडुन जात होता.एव्हाना गाडीने वेग घेतला आणि खिडकितुन झोंबणार्‍या गार वार्‍यासवे खेळता खेळता तिने डोके खिडकीला टेकले आणि डोळे मिटुन घेतले. डोळे मिटताच ४ महिन्यांपूर्वीचा तो प्रसंग तिच्या डोळ्यांसमोर उभा राहिला. आता यावेळी तिला तो प्रसंग आठवायचाही नव्हता.पण नाही त्या भरधाव वेगात तिच्या डोळ्यांसमोरुन तो प्रसंग वेगाने सरकू लागला.

          एके संध्याकाळी त्याने तिला भेटायला बोलावले होते. दोघेही चर्चगेटला भेटुन समुद्राच्या दिशेने निघाले.तो थोडा अस्वस्थच वाटत होता.तिने तसं विचारलंही पण त्याने काही नाही असं सांगुन तिला टाळलं.पण तिला ठाउक होतं की काही तरी बिनसलयं.चालत चालत ते नरीमन पॉईंटला समुद्राच्या टोकावर पोचले. किती तरी वेळ तो नुसता समुद्रकडे टक लावुन बघत होता. तिने बराच वेळ त्याला बोलतं करायचा प्रयत्न केला पण तो काहिच बोलत नव्हता. कंठाळून ती जायला उठली त्याने तिचा हात धरला. गेल्या ३-४ वर्षात आज पहिल्यांदाच त्याने तिला स्पर्श केला होता. जरी त्या स्पर्शात अडवणूक होती तरी त्याच्या त्या स्पर्शाने ती शहारली. हात धरून त्याने तिला खाली बसायला सांगितलं. यावेळी बसताना दोघांमधलं अन्तर बरंच कमी झालं होतं. ती बसली. 

"अभी काय झालयं? सांगशिल का?"
"काय सांगु?" तो तिच्या डोळ्यांत डोळे घालून बोलला. त्याने असं डोळ्यांत पाहिलं की ती नेहमी नजर चुकवायचा प्रयत्न करायची,कारण त्याच्या नजरेत एक प्रकारची नशा होती.तिला ती जाणवायची. त्याच्या मनातलं तिच्याविषयीचं सारं प्रेम त्याच्या डोळ्यांत दाटुन यायचं तेव्हा तिचं काळीज धडधडायला लागे.
"प्लिज बोल रे.काय झालयं सांग ना." नजर चुकवत ती बोलली.  

"ऐकायचयं तुला? ऐक तर मग...;
हे बघ, मला नाही माहित की तुला माझ्याकडुन काय हवयं ते? आय मीन, मला नाही कळत की का आपण पुन्हा पुन्हा भांडतो आणि पुन्हा पुन्हा एकत्र येतो ते? तू पहिल्यांदा स्पष्टपणे सांगितलंस त्यानंतर मी तुला त्याबाबत कधी विचारलं तरी का? मग का हे सगळं पुन्हा पुन्हा? मला नाही सहन होत यार हे सगळं.त्रास होतो मला या सगळ्याचा. भयंकर त्रास होतो! किती वेळा मी माझ्याच मनाचा, माझ्या भावनांचा खून करायचा आणि किती वेळा एखाद्या प्रेताप्रमाणे पुन्हा तुझ्याबरोबर राहायचं? अजुन कितीवेळा आपण एकमेकांना शेवटचं गुडबाय म्हणणार आहोत? आणि किती वेळा सॉरी म्हणून पुन्हा खोटं खोटं जगणार आहोत? मला या असल्या आयुष्याचा कंठाळा आलाय. वैताग आलाय. कळत नाहीय मला की हे सगळं कधी थांबणार आहे ते.पण कधी तरी या सगळ्यांना पूर्णविराम द्यावाच लागेल ना? कधी तरी आपण कायमचे वेगळे होणारच ना? मग आता का असं कुढत कुढत जगायचं आपण?" तो बोलत होता आणि ती भरल्या डोळ्यांनी उठुन उभी राहिली. 

"त्रास फक्त तुलाच होतो हो ना? मला नाही होत. मी काय मेणाची बाहुली रे.मला कसल्या आल्यात फिलिंग्ज. आय अ‍ॅम जस्ट अ हार्टलेस पर्सन! मला काय कळतयं की तुला काय होतयं ते? तुला कसला त्रास होतोय ते? मी खेळतेय ना रे तुझ्याशी.तुझ्या भोळ्या मनाचा फायदा उचलतेय.माझा वेळ जावा म्हणुन तुझ्याबरोबर फिरतेय.बस्स! हेच करते मी. खुष?" तिचा आवाज ओलसर झाला होता. त्याने उठुन तिच्या दोन्ही खांद्यावर हात ठेवले. 

"नाही ना असं करत तू? मग अजुन किती दिवस माझी परीक्षा पाहणार आहेस? मी नाही गं जाळू शकत स्वतःला असं. नाही सहन होत मला माझं हे असं वागणं. नाही सहन होत मला तुझ्याशिवाय जगणं. हरतो यार मी! स्वत:शीच हरतो नेहमी.मला तू हवी आहेस का समजत नाहीय तुला?" 

               त्याच्या डोळ्यात संपूर्ण आवेश होता. त्याच्या या प्रश्नांना ती उत्तर देणारच होती. 
"हो! मी ही नाही राहु शकत तुझ्याशिवाय. तू ही हवा आहेस मला. कायमचा." 

         शब्द तिच्या ओठावर येणारच होते की अगदी अनपेक्षितपणे तिच्या ओठांवरील शब्दांना त्याच्या ओठांनी बंदिस्त केलं. हे सगळं तिला अपेक्षित नव्हतं. त्याच्या ओठांच्या स्पर्शाने वीज सळसळत तिच्या शरीरात गेली.एक दोन तीन सेकंद तिला वाटलं पावसाची पहिली वहीली कोवळी सर तिच्या ओठांवर सरसरतेय पण नाही तिला ते अयोग्य वाटलं.तिला ती पावसाची सर वाटलीच नाही तर एक अजस्त्र लाटच आपल्यावर उसळलीय असं वाटलं.दुसर्‍या क्षणी तिने त्याला झिडकारलं आणि साटकन एक कानाखाली ठेवून दिली. तो हादरला.भरला डोळ्यानी आणि रडवेल्या चेहर्‍याने ती निघुन गेली, "आय हेट यु अभय!"  

          गाडीने कर्णकर्कश भोंगा वाजवला आणि एका टनलमध्ये शिरली. तिने खाडकन डोळे उघडले.कान बहिरा करणारा गाडीचा आवाज आणि बाहेर फक्त बोगद्यातला काळोख होता.... 



क्रमश:

  

तुटलेला तारा....

         आपण एकमेकांशिवाय फार जास्त वेळ दूर राहु शकत नाही हे त्या दोघांना चांगलंच ठाउक होतं आणि गेली ५-६ वर्षे हे असंच सुरु होतं. ते ज्या दिवशी भेटले होते त्या दिवसापासुन ते आतापर्यंत अनेकदा त्यांच्यात भांडणं झाली होती. अगदी बोलता बोलता देखिल भांडणं व्हायची. कधी कधी ही भांडणं 'गुडबाय फॉरेव्हर',"आय विल नेव्हर गॉना सी यु अगेन" अशा वाक्यांनी संपायची. पण ते फॉरेव्हर जास्तित जास्त २-३ महिने असायचं. पुन्हा ते एकमेकांना आठवू लागत. पुन्हा त्या दोघांना एकमेकांची उणिव जाणवू लागे आणि मग दोघे पुन्हा एकमेकांना कुठूनतरी शोधुन आणुन एकमेकांमध्ये गुंतवून ठेवण्याचा प्रयत्न करत. या एकमेकांना शोधुन आणण्याच्या कामात तिचा पुढाकार जास्त असायचा. तो जितका प्रेमळ तितकाच कठोर. त्याचे गुडबाय फॉरेव्हर हे त्याच्यासाठी नेहमीच फॉरेव्हर असायचे. त्याच्या बर्‍याच मित्र मैत्रीणीना आणि काही नातेवाईकांनाही त्याचा हा स्वभाव ठाउक होता. त्याने एकदा ठरवलं की एखाद्या व्यक्तीचं तोंड नाही बघायचं तर नाहीच. एखादी व्यक्ती मग ती कितीही जवळची का असेना एकदा का त्याच्या मनातून उतरली की ती कायमची असायची.पण तिच्याबाबतित असं नव्हतं. तो तिच्यापासुन किती तरी वेळा दूर गेला होता, पण जेव्हा जेव्हा ती हाक मारायची तो तिच्या हाकेला  'ओ' द्यायचाच. त्यालाही कळत नव्हतं की असं का ते? 

           तिच्यावर त्याचं प्रेम होतं. जीवापाड प्रेम करायचा तो तिच्यावर. त्याबाबत एकदा त्याने तिला धीर धरुन सांगितलं ही होतं आणि अपेक्षेप्रमाणे तिने नकार दिला होता. तो त्याने पचवलाही होता. प्रेम नाही तर फ्रेन्ड्शिप ही असली फालतु लॉजिक्स त्याच्या अखत्यारीत कधीच नव्हती. त्यामुळे असेल तो तेव्हापासुन तिच्यापासुन दोन हात दूरच राहत असे. पण असं कितीही केलं तरी त्याला ठाउक होतं की तिला मनातुन काढणं फार कठीण जाणार होतं. तिच्या नकाराचं कारण त्याने तिला कधीही विचारलं नाही. कारण, "Do you love me?" असं त्याने तिला कधीच विचारलं नाही,पण "I love you." हे मात्र त्याने तिला निक्षुन सांगितलं होतं. त्यामुळे तिच्या नकाराची कारणं त्याच्यादेखत निकृष्ट्च होती. 

          पण तिच्या मनात काय सुरु होतं हे तिलाच कळत नव्हतं. तो तिला आवडत होताच. पण प्रेम वैगरे?? तिला काय हवं होतं हे तिला तेव्हाही कळलं नव्हतं आणि आताही कळलं नव्हतं. पण तो तिच्यापासुन दूर गेलेला मात्र तिला कधीच सहन होत नसे. थोडे दिवस ती मन मारुन राहायची. गेला तर गेला उडत असं काहीसं उगाच आपल्या मनाला समजावत राहायची. पण ते फक्त काही दिवसच! मग नेहमीच्या वाटेवर, ट्रेनमध्ये, इकडे तिकडे फिरताना तिला तो सतत आठवत राहायचा. त्याच्या नसण्याने अचानक एक प्रकारचा रितेपणा तिला जाणवू लागे. ती पोकळी तिचा जीव घेउ लागे. दिवस-रात्र तो तिच्या मनात घर करुन असायचा. पण हे तिने कधीही त्याला जाणवू दिलं नाही. तेव्हाही नाही, आताही नाही आणि हे ती त्याला कधी जाणवू देणारही नव्हती. पण यावेळी असं नव्ह्तं. का कुणास ठाउक यावेळी त्यांची ही "जुदाई" बडी लंबीच झाली होती. ३-४ महिने तरी निघून गेले होते. त्याचा काहीच ठावठीकाणा नव्हता. प्रत्येकवेळी मीच का जायचं त्याच्याकडे त्याला कधीच वाटत नाही का स्वतःहून यावसं? तिला ठाउक होतं की तो असं कधीच करणार नाही; पण तरिही तिला मनोमन असं वाटत राहायचं की भांडण झाल्यावर त्याने स्वतः येवून तिचा रुसवा दूर करावा.पण मग तिला वाटु लागे अशी अपेक्षा तरी तिने त्याच्याकडून का करावी? तो थोडीच माझा बॉयफ़्रेंड आहे? ती स्वत:शीच भांडत राहि. 

            तिला आठवलं. एकदा असंच त्यांचं छोटुसं भांडण झालं. नेहमीप्रमाणे दोघेही एकमेकांशी बोलायचे बंद झाले. दोन - तीन दिवस झाले असतिल या भांडणाला.ती एके संध्याकाळी नेहमीप्रमाणे ऑफिसमधून घरी जायला बाहेर पडली.चर्चगेट स्टेशनला जात असताना रस्त्याच्या दुसर्‍या बाजुला तो उभा असलेला तिला दिसला. त्याला बघताच अचानक तिचं काळीज धडधडायला लागलं. का ते तिलाही कळलं नव्हतं.उगाच पोटात फुलपाखरांच्या गुदगुल्या तिला जाणवू लागल्या. हा मला भेटायला तर आला नसेल ना. तिला वाटुन गेलं. पण कदाचित त्याचं लक्ष्य नव्हतं कारण तो फोनवर कुणाशी तरी बोलत उभा होता. सिग्नल अजुन ग्रीन झाला नव्हता त्यामुळे ती त्याला बघत उभी राहिली आणि पोटातल्या रेशीमी गुदगुल्या थांबवायचा नाहक प्रयत्न करु लागली. सिग्नल ग्रीन झाला आणि माणसं भराभर रस्ता क्रॉस करु लागली. तो सुद्धा फोनवर बोलत बोलत इकडे तिकडे कुणाला तरी शोधत त्याबाजुने चालू लागला. तो जसा जसा जवळ येत होता तिच्या पोटातली फुलपाखरं अजुनच चेकाळत होती. ओठ उगाच हसत होते. त्याचं अजुनही लक्ष्य नव्हतं. चालता चालता दोघेही समोरासमोर आले. दोघांनीही एकमेकांना पाहिलं. तिचे ओठ गालांवर स्वार झाले. पण तिला पाहूनही न पाहिल्या सारखं करुन तो भरभर निघूनही गेला. तिला ते बिलकुल अपेक्षित नव्हतं. रस्ता क्रॉस करुन तिने मागे वळून पाहिलं. जिथे ती उभी होती तिथेच एक फुलपाखरु उभं होतं. तो तिच्याजवळ गेला. तिने त्याच्या हातात हात गुंफले आणि ती दोघं तिथुन उडुन गेली. त्याने एकदाही मागे वळून तिच्याकडे पाहिलं नाही. तिच्या तळपायाची आग मस्तकात गेली होती. नाही, तो कुणाबरोबरही का जाईना पण मला बघुनही न बघितल्यासारखं करतो म्हणजे काय? इतका कसला ह्याला तोरा? साला, स्वत:ला शाणा समजतो का? गेला उडत!यापुढे मी साल्याचं तोंडही बघणार नाही. संतापत तिने जाउन ट्रेन पकडली. पोटातली फुलपाखरं केव्हाच उडुन गेली. पण त्यावेळी सुद्धा काही दिवसानी तिनेच पुन्हा पॅच अप केले होते. त्याच्या त्यावेळी कितीही राग आला असला तरी काही दिवसांनी तो तिला आठवू लागला आणि सगळ्यात महत्त्वाचं ते फुलपाखरु कोण होतं ज्याच्या हातात हात गुंफुन तो तिच्याकडे न बघता उडून गेला होता हे तिला माहिती करु घ्यायचं होतं. 

              तो प्रसंग तिला आठवला आणि उगाच हसु आलं.नेहमीप्रमाणेच यावेळी सुद्धा आपल्यालाच पॅच अप करावे लागणार हे तिला पक्कं ठाउक होतं. आज घरी जाताना स्टेशनवर उतरल्यावर त्याला कॉल करुया असं ठरवून ती स्टेशन यायची वाट बघत राहीली. पण का कुणास ठाउक यावेळी तिला त्याची प्रकर्षाने आठवण येउ लागली होती. न रहवून तिने त्याला 'हाय." असा मेसेज टाकला. पण बराच वेळ झाला तरी त्याचा काहीच रिप्लाय नाही आला. काहिवेळाने तिने पाहिलं तेव्हा तो टेक्स्ट अन्डिलिव्हर दाखवत होता. तिने पुन्हा तो फॉरवर्ड केला तरीही तेच.तिला राहवेना. स्टेशन यायला अजुन बराच वेळ होता. सेल फोनमधले त्यांचे मेसेज कॉन्वरसेशन्स ती वाचू लागली. आणि मनात हसू लागली. काय वेड्यासारखे आपण टेक्स्टसवर भांडत बसायचो. ते टाईप करुन भांडण्यात काय मजा होती. तरीही मग तो वैतागुन एक टेक्स्ट टाकायचा,
"हे बघ मला टाईप करायला कंठाळा येतोय, भांडायचं असेल तर भेटुन भांड किंवा कॉल कर, मी टाईप करत बसणार नाहीय. गुडबाय." आणि तरीही ते भांडण रात्रभर टेक्स्ट्सवर सुरुच असायचं. ते सगळं वाचत ती मनात हसत होती. वेडा नुसता!

       तोवर स्टेशन आलं. ट्रेनमधुन पटकन बाहेर पडुन ती एका शांत ठीकाणी आली. धडधडत्या काळजाने तिने त्याचा नंबर डायल केला. तिचे प्राण तिच्या कानात गोळा झाले होते. खूपवेळ झाला तरी तिला समोरची कॉलर ट्युनही ऐकू आली नाही. कॉल डिसकनेक्टकरुन तिने पुन्हा डायल केला यावेळी " द नंबर यु हॅव डायल इज इन करेक्ट." असा मेसेज आला म्हणुन पुन्हा चेक करुन तिने डायल केला तेव्हा, " द नंबर यु आर ट्राईंग टु रिच टू इज टेंपररली डिसकनेक्टेड." असा मेसेज आला. ती हिरमुसली. गेली कित्येक वर्षे त्याचा नंबर कधीच बंद नव्हता. नॉट रिचेबल असेल पण डिसकनेक्टेड का? फेसबुकवर मेसेज टाकुया असा विचार करुन तिने त्याचं नाव फेसबुकच्या सर्च बार मध्ये टाकलं. त्याच्या नावाचे ५-६ जण होते पण तो नव्हता. तिने बरीच शोधाशोध केली. म्युचुअल फ्रेंड्सच्या लिस्टमध्येही जाउन बघितलं तरी त्याचा प्रोफाईल कुठे दिसला नाही. सेम केस ट्विटरवर सुद्धा. तो सापडतच नव्हता. आता काय करावे? मित्र- मैत्रिणींपैकी कुणाला कॉल करुन विचारावं का? पण उगाच सगळ्यांना वाटेल की ही आता का चौकशी करतेय? त्यावेळी तर त्याच्यावर किती भडकली होती त्याने मित्रांना त्यांच्याबद्दल सांगितलं होतं तेव्हा. त्याला किती घालुन पाडुन बोलली होती. तिला तो प्रसंग आठवला. जाउ दे. उद्या बघते हा कुठे हरवलाय ते असा विचार करुन ती घरी गेली. पण तिला राहवत नव्हतं. काही तरी विचार करुन तिने एका मैत्रिणीला कॉल केला. इकडच्या तिकडच्या गोष्टी आटपून तिने त्याच्याबद्दल तिला विचारलं पण तिला काहीच ठाउक नव्हतं. आता तिला उगाच त्याच्याबद्दल काळजी वाटु लागली. त्या चिंतेत ती धड जेवलीही नाही. हा असा अचानक कुठे गायब झालाय? फोन नाही पण फेसबुक आणि ट्वीटरवर तर नेहमी पडीक असायचा आणि आता तर त्याचा तिथे प्रोफाईलच नाहीय. रात्रभर तिला झोप लागलीच नाही. कुठे  असेल हा? ती विचार करत करत झोपी गेली. 

          पहाटे तिला जाग आली तिच एका भयानक स्वप्नाने. भयभीत होउन ती बेडवर उठून बसली. तिचं सर्वांग भीतीने थरथरत होतं. घमाघूम होउन ती कितीतरी वेळ त्या भयंकर स्वप्नाच्या छायेत बसुन राहिली. काहीवेळाने तिने घडाळ्याकडे पाहिलं साडे पाच वाजले होते. तशीच उठुन ती खिडकीपाशी गेली. आजुबाजुचा परिसर हळूहळू जागा होत होता. पहाटेचा मंद वारा तिच्या अंगावरुन वाहू लागला. काळोखात दूर कूठेतरी बघत आताच पडलेलं स्वप्न ती आठवू लागली. खरं तर तिला ते भयंकर स्वप्न आठवायचचं नव्हतं पण कित्येक महिन्यानी तिने त्याला स्वप्नात पाहिलं होतं. ती हरखून गेली होती. पण नको.... त्या स्वप्नाचा शेवट काही करुन तिला आठवायचा नव्हता. 

          ऑफिसला तयारी करायची वेळ झालीच होती. ब्रश करत ती बाथरुममध्ये शिरली पण त्याचा चेहरा तिच्या डोळ्यांसमोरुन जातच नव्हता. हे असं इतकं आजच का होतयं. तिला कळत नव्हतं. विचार करत करत तिने शॉवर ऑन केला. त्या शॉवरमधुन होणारा  वर्षाव तिच्या त्या गोर्‍या देहावर शांतपणे एका लयीत कोसळू लागला. तिच्या त्या सतेज कांतिवर त्या वर्षावाचे टपोरे थेंब बरसून निसटू लागले. अळवाच्या पानावर जसे पावसाचे थेंब मोत्यासारखं दिसण्याच्या नादात निसटुन जातात ना अगदी तस्सेच. त्याने जर आपल्याला असं पाहिलं असतं तर नक्कीच असं काहीसं काव्यात्मक बोलला असता आणि डोळेभरुन पाहत राहिला असता. तिला उगाच तो आपल्याला कुठून तरी चोरून पाहतोय असं अचानक वाटलं आणि लाजेने तिने डोळे मिटुन घेतले. तिचे भिजलेले गाल लाजेने अजुनच आरक्त झाले आणि तिच्या त्या केवड्याच्या फुलासारख्या फुललेल्या देहावर सर्र्कन काटा उभा राहिला. हळूहळू तिने डोळे उघडले आणि समोरच्या आरशात स्वतःला निरखू लागली. कसलीशी ओढ तिच्या डोळ्यांत साठून राहिली होती. अंगावर आलेला काटा शॉवर जेलच्या फेसाने हळूहळू नाहीसा होत होता. शरीराच्या उंचवट्यावरुन ओघळणारे पाणी तिला अस्वस्थ करत होते. 

            तिने पटपट अंघोळ आटोपली आणि शेगडीवर कॉफीसाठी दूध ठेवलं. ही कॉफीची सवयही त्याच्यामुळेच लागलेली.नाहीतर चहा म्हणजे तिचा जीव की प्राण. एकदा त्याच्या घरी ती गेली होती  तेव्हा त्याने जी कॉफी केली होती तेव्हापासुनच की काय कॉफी तिला आवडु लागले होती. पण तिला ती धड करता येत नसे. मग फक्त कॉफीसाठी म्हणून ती त्याच्या घरी जात असे. तो फार छान कॉफी करायचा आणि मग ती दोघं त्याच्या बेडरुमला लागुन असलेल्या गच्चीत समोर पसलेल्या मुंबईकडे बघत बघत कॉफी घेत गप्पा मारत बसायचे.  


           आईने लक्ष्यात आणुन दिलं तेव्हा तिने त्या उतू जाणार्‍या दूधावर फुंकर मारली. आज तिचंही मन त्याच्यासाठी असंच उतू जात होतं. सकाळच्या स्वप्नामुळे ती अस्वस्थ तर होतीच पण ते सगळं ती इग्नोअर करत होती. आज जर त्याच्याशी काँटॅक्ट झालंच तर त्याला भेटायलाच जायचं असं तिने मनाशी ठरवूनच टाकलं होतं.बस्स झालं आता! कधी एकदा त्याला बघते,त्याला ऐकते असं तिला झालं होतं. त्याला भेटायला गेले तर मग काय घालुन जाउ? नकळत ती तिच्या कपाटाकडे गेली आणि तिने तो अबोली रंगाचा कुडता आणि व्हाईट लेगिंग्ज काढली. जेव्हा ती दोघं पहिल्यांदा एकमेकांसोबत फिरायला गेली होती तेव्हा तिने हे काँबिनेशन घातले होते.तिला लांबूनच त्याने पाहिलं होतं. लोकांच्या घोळक्यातून स्टेशनच्या पायर्‍या सावकाश उतरुन ती बाजुलाच असलेल्या एका झाडापाशी उभी राहुन त्याची वाट बघत उभी राहिली होती. तिने तिला अगोदरच पाहिलं होतं. तो सवकाश चालत तिच्यापाशी गेला. अबोली रंगाच्या कुर्तीवर व्हाईट लेगिंग्ज.इतकी सुंदर ती पहिल्यांदा कधीच दिसली नव्हती. त्याने तिला पाहुन एक लार्ज स्माईल दिली आणि प्रतिसादादाखल तिचेही ओठ खुलले. 

"या काँबीनेशनमध्ये तू नुकत्याच उमलेल्या पारिजातकाच्या फुलासारखी दिसतेस!" तो उद्गारला

 आणि ती क्षणभर स्तब्ध झाली होती. नंतर त्याच्या प्रत्येक कवितेत पारिजात असाच भरभरुन फुलला होता.तो क्षण आता तिच्या मनाला गुदगुल्या करुन गेला. तिने तेच कपडे घालायला घेतले आणि सगळं आवरुन ती घराबाहेर पडली. जाता जाता सहज ट्राय म्हणुन तिने त्याचा नंबर पुन्हा डायल केला पण तो डिसकनेक्टेडच होता. 


               आज काम करायचा तिचा बिलकूल मूड नव्हता. त्याला कसं शोधावं याचा विचार करत ती राहिली.त्याच्या ऑफिसमध्ये कॉल केला तर? अरे हां! इतका वेळ आपल्याला का सुचलं नाही हे? तिने पटकन त्याच्या कंपनीचं नाव गुगल केलं काँटॅक्ट अस ऑप्शनमध्ये जाउन तिने त्याच्या कंपनीच्या बोर्डलाईन्वर कॉल केला.बर्‍याच वेळाने समोरुन कॉल अ‍ॅन्सर झाला.

"गुड मॉर्निंग! हाव कॅन आय हेल्प यु?" समोरुन टिपिकल रिसेपशनिस्टचा गोड आवाज.
"हॅलो! गुड मॉर्निंग! कॅन आय टॉक टु मि.अभय पाटकर?"
"अम्म! अभय पाटकर? व्हीच डिपार्टमेंट मॅम?"
"सेल्स!"
"ओह! सेल्स! अ‍ॅम सॉरी मॅम, मि. अभय इज नो मोअर वर्किंग विथ अस."
"व्हॉट?? व्हेन ही लेफ्ट?"
"आय थिंक ३ मंथ्स बॅक. मे आय नो व्हू इज धिस? अ‍ॅन्ड व्हॉट्स इट्स रिगार्डींग?"
"नथिंग! नथिंग" तिने फोन ठेउन दिला.


         तिला आता अधिकच भीती वाटु लागली. नक्की काय झालं असेल? कुठे गेला हा? तिच्या मनात अनेक विचार येउ लागले आणि ते सकाळचं स्वप्न फणा काढुन तिच्या समोर उभं राहिलं. आता शेवटचा उपाय म्हणून तिने त्याच्या घरीच जायचं ठरवलं. कालपासुनची तिची अस्वस्थता वाढतच होती. त्याला कॉन्टॅक्ट करण्याचा प्रत्येक प्रयत्न अयशस्वी ठरला होता.आता ती खूपच घाबरली होती.डेस्कवरुन उठून ती मॅनेजरच्या केबिनमध्ये गेली आणि तब्येत बरी नसल्याने त्याच्याकडुन घरी जायची परवानगी मागितली.मॅनेजरने तशी परवानगीही दिली कारण ती फारच अस्वस्थ दिसत होती. एका ड्रायव्हरला तिला कारमधून स्टेशनवर सोडुन येण्यास सांगितले.  ड्रायव्हर तिला सिएसटी स्टेशनवर पोहचवून परत ऑफिसला गेला.तिकीट घेवून ती ट्रेनमध्ये चढली आणि विंडो सीटवर जाउन बसली.
  
 
 क्रमश: