रात्रीचे बारा वाजायला आले होते. राहुल हाय वेवर केव्हापासुन मुंबईकडे जाणार्या गाड्यांकडे लिफ्ट मागत उभाहोता. कुणीही गाडी थांबवत नव्हतं. '
"शी ! लोक ईतके निष्ठुर कसे असू शकतात?'' ह्या गाडीला ही आताच बंद पडायचं होतं.
बाहेर पाउस तर नुसता माजलाय. बिचारा राहुल! केव्हापासुन लिफ्ट्साठी पावसात भिजत उभा आहे."
एक ना अनेक नेहाच्या मनात विचार येवू लागले. काय करवे ते सुचत नव्ह्ते. पाउस तर थांबायचे नावच घेतनव्हता. पावसामुळे सेल फोनचं नेट्वर्कही काम करत नव्हतं आता पोटात कावळे ओरडू लागले होते. ती गाडीच्या विंडोजवळ आली आणि राहुलला हा़क मारली."राहुल, काय झालं ? कुणी थांबत नाहीए का?"
राहुल, " नाही गं, मी काही तरी करतो. बघु कोणी तरी थांबेल.! "
ती दोघं बोलतं होती अचानक एक ऑडी क्यु ७ राहुलच्या बाजुला येवून थांबली. काच हळुहळु खाली आली. ड्रायव्हरच्या सिट्वर एक ३० -32 वर्षांचा युवक होता.
" एनी प्रॉब्लेम ?" त्याने विचारलं?
"अॅक्चुअली, माय कार ...." राहुल पुढचं काही बोलणार ईतक्यात तो युवक बोलला " नीड लिफ्ट?"
राहुलला क्षणाचाही विलंब न करता उत्तरला, "थँक्स सो मच, बट माय वाईफ इज देअर विथ मी ऑल्सो !"
तो युवक हसला " सर, देअर इज एनफ प्लेस इन माय कार, अँड अॅज यु कॅन सी, आय अॅम अलोन, सो नो प्रॉब्लेमो !"
राहुलला देवच भेटल्यासारखं वाटलं. नेहाने एव्हाना तिच्या कारचा दरवाजा ओपन केला आणि बाहेर पडली. राहुलनेही कारमधुन दोन हँडबॅग्ज काढल्या. पावूस तर अक्ष:रश झोडपून होता. नेहा कारमधून बाहेर पडेपर्यंतभिजली. ती गाडीचा दरवाजा उघडून आतमध्ये शिरणार इतक्यात तो युवक ओरडला, 'मॅम, प्लीज स्टॉप, यु आरवेट ! " राहुलही दचकला. नेहाला तो आवाज थोडा ओळ्खीचा वाटला पण तिने दुर्लक्ष केलं. राहुल बॅग्ज मागे ठेवूनत्या युवकाच्या इथे आला," एनीथिंग राँग सर ? व्हाट हॅपन्ड ?"
"नथिंग, अॅक्चुअली, यु बोथ आर डॅम वेट, आय वॉज वरीड अबाउट दा सिट्स ऑफ माय कार, इट्स, लेदर, यु नो ? बट डोन्ट वरी देअर इज अ प्लॅस्टीक कव्हर, वि कॅन पुट ऑन !"
असं म्हणून त्या युवकाने सिट्च्या खालून प्लॅस्टिक कव्हर काढले आणि मागच्या सिट्स झाकून घेतल्या. " आयअॅम सॉरी, अॅम डुईन धीस, होप यू वोन्ट माईंड इट!"
" नो, नो डेफिनिट्ली नॉट" असं म्हणून राहुल आणि नेहा मागच्या सिट्वर विसावली.गाडी सुरु झाली आणि तेमुंबईच्या दिशेने धावू लागले. गाडी खरोखरचं एकदम आलिशान होती.गाडी केव्हा सुरू होउन धावू लागली हे त्यादोघांना कळलंही नाही. पाच मिनिटं झाली, कुणीच काही बोलतं नव्हतं. " ओह! आय अॅम सॉरी, माय नेम इजराहुल, राहुल केळकर, अँड शी इज माय वाईफ, नेहा." राहुलने सुरुवात केली.
" ओह नाईस टु मीट यू गाइज !"
परत शांतता..
" सर, यु आर......" राहुल काही बोलणार इतक्यात तो युवक भानावर आला " ओह अॅम सो सॉरी,आय डीन्टइनट्रोड्युस मायसेल्फ, बाय दा वे अॅम चिन्मय , चिन्मय जाधव!"
"ओह ! नाएस टु सी यु सर! म्हण्जे तुम्ही मराठीच तर ! "
इतक्यात नेहाचे डोळे चमकले !
"हो मी मराठीच !"
ती त्या युवकाचा चेहरा पाहण्याची धड्पड करू लागली. एव्हाना त्या युवकाच्या आवाजावरून आणि नावावरूनतिची खात्री पटली कि, हो, हा तिचाच चिन्मय !
नेहाला कय करावे ते सुचत नव्हते. त्याने आपल्याला पाहिले तर नसेल ? मला ओळखले तर नसेल ? मी कशी फेसकरू त्याला? त्याने काही विचारलं तर काय उत्तर देवू? आज ३-४ वर्षांनी तो असा अनपेक्षितपणे समोर आला होता. किती दिवस झाले त्याचा आवाज ऐकून ! आपण तर त्याला कधीच विसरून गेलो होतो. खरचं मी त्याला विसरलेहोते का? नाही मी त्याला कधीच विसरू शकत नाही. तो मनाच्या कुठल्या तरी एका खोल दरीत शांतपणे निजलाहोता. आणि आज अचानक अनाहुतपणे समोर आला. थोडा जाड झालाय.आणि कदाचित श्रीमंत ही! ऑडीचालवतोय. त्याचीच आहे की आणखी कुणाची ? ऑडी तर त्याची ड्रीम कार होती. रस्त्यावरून चालताना एखादीऑडी दिसली की ती नजरेआड होई पर्यंत बघत राहायचा. मग मी त्याच्यावर लटके रागवायची, "तु, ना त्याऑडीशीच लग्न कर. इतकी सुंदर मुलगी सोबत असताना त्या गाडीकडे काय बघत असतो नेहमी?"
तेव्हा एक छानशी स्माईल द्यायचा आणि म्हणायचा, "घाबरू नकोस मी तुम्हा दोघींशी लग्न करणार"
" अस्स, म्हण्जे ती गाडी आयुष्यभर मला सवत म्हणून झेलावी लागणार तर !"
" झेलशील ना माझ्यासाठी, जान !"
" हो, का नाही ? तुला झेलतेच आहे, मग तिला का नाही झेलणार ? "
" सो स्विट, यु आर माय डार्लिंग !"
" इज, इट ? पण त्या बदल्यात मला काय मिळेल? "
"तु मागशील."
" बघ हा, मग पलटायच नाही "
" नाही, तु मागून तर बघ !"
" ऑके, वेळ आल्यावर नक्की मागेन!"
त्या सर्व आठवणी नेहाच्या डोळ्यासमोर नाचू लागल्या.
" हाय जान!, कशी आहेस ?" नेहाला वाटलं त्याने तिलाच हाक मारली. मग तिला कळलं कि तो फोनवरबोलतोय. समोर बहुदा त्याची गर्लफ्रेंड असावी किंवा बायको तरी., नेहा तर्क लढवित होती.
" नो, नो डोंट वरी ! अॅम फाइन. तु कळजी करू नकोस, मी तासा - दिड तासात पोहचेन, आय जस्ट क्रॉस्डइगतपुरी"
अरे बापरे आपण इतक्या लवकर पोहचलो.
"आणि हे बघ तु माझी वाट पाहत उपाशी नको राहुस, काही तरी खावून घे.ओके? हो गं राणी मी ठिक आहे. चल मगमुंबईला पोहचल्यावर फोन करतो. लव्ह यु अँड मिसिंग यु सो मच, बाय !"
फोन झाल्यवर तो युवक बोलला, " अरे, पण तुम्ही कूठे जाणार ते नाही बोललात ?"
राहुल," अरे हो, मी दादरला राहतो, शिवाजी पार्क. तुम्ही आम्हाला ठाण्यापर्यंत सोडलं तरी चालेल !"
" अरे , नो प्रोब्लेम, मी प्रभादेवीला राहतो, तुम्हाला तुमच्या घरापर्यंत सोडुन मग मी जाईन."
" थँक यु सो मच "
" माय प्लेझर "
" तुम्ही मॅरीड आहात ? "
" हम्म! हो, का? "
" नाही सहज विचारलं, तुमची पत्नी तुमची काळजी करत असेल ना !"
" हो, ते रोजचचं आहे, खरं तर मलाच तिची फार काळजी वाटतेय"
" का?"
" शी इज प्रेग्नंट! सातवा महीना सुरु आहे, पण ती एक दोन दिवस घरा बाहेर असलो की ती फार घाबरते "
" ओह! काँग्रॅट्स !यु हॅव टु बी विथ हर दीज डेज, घरी तुम्ही दोघंच असता का? "
"थँक्स ! नाही, आई - बाबा आहेत ना! , मला ही वाटतं तिला सोडुन जावू नये, बट धीस जॉब आय्'ल टेल यु !"
" काय करता आपण " " ओह, अॅम जनरल मॅनेजर ऑफ........,
तो बोलत होता आणि इकडे नेहावर एकामागुन एक बाँब पडत होते...
क्रमशः
पुढच्या भागाची उत्सुकता आहे, छान जमला आहे हा भाग
ReplyDelete